« Evan… » zei ik, terwijl ik de was opzij legde.
« Ik weet dat ik je al mama noem. Maar ik wil het officieel hebben. Jij bent altijd mijn echte moeder geweest. »
Het duurde nog een paar maanden, en er waren nog een paar formulieren nodig, maar op de dag dat de papieren werden ondertekend, liepen Evan en ik hand in hand het gerechtsgebouw uit.
‘Mam,’ fluisterde hij me toe terwijl we over de stoep liepen, zijn gezicht verlicht door de zon, ‘we hebben het gedaan.’
En dat, na jaren van lijden, verlatenheid, genezing en liefde, was het gelukkigste moment van mijn leven.
Maar hier is de echte vraag : als een ouder zijn of haar kind in de steek laat en pas terugkeert wanneer het succes van dat kind zichtbaar wordt, verdient die ouder dan het recht om zijn of haar plaats in het leven van dat kind terug te krijgen, of zijn sommige deuren nu eenmaal voorbestemd om gesloten te blijven, hoe lang er ook op geklopt wordt?
