In de dagen die volgden, veranderde de familiegroep in een strijdperk: lange berichten, spraakmemo’s, speculaties, nauwelijks verhulde verwijten en een zware stilte. Elena reageerde niet. Via mijn moeder vernamen we dat ze de bruiloft had uitgesteld om « de zaken met Marco uit te zoeken ».
Sofía en ik probeerden verder te gaan met ons leven, maar het verhaal achtervolgde ons overal. Op het werk, in de supermarkt, in het plaatselijke café, fluisterden mensen over het schandaal, de afgezegde bruiloft, de mysterieuze envelop. In Spanje verspreiden familieverhalen zich razendsnel.
Op een middag stond Elena ineens voor mijn deur. Zonder make-up. Zonder sieraden. Zonder arrogantie.
‘Ik moet met je praten,’ zei ze.
We gingen in de keuken zitten. Ik zette koffie, maar zij raakte die niet aan.
« Ik had Sofía moeten uitnodigen, » gaf ze toe. « Ik was arrogant. Ik dacht dat iedereen zich aan mij moest aanpassen. »
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het was de eerste echte verontschuldiging die ik in jaren van hem had gehoord.
‘Maar wat je gedaan hebt…’ vervolgde ze. ‘Waarom heb je me dat niet onder vier ogen verteld?’
Ik keek haar recht in de ogen.
« Omdat je mijn dochter niet in het geheim pijn hebt gedaan. Je hebt haar voor ieders ogen vernederd. »
Elena slikte met moeite haar speeksel door.
« Nu weet ik niet eens meer of ik wel moet trouwen. »
‘Misschien is het maar beter zo,’ antwoordde ik zachtjes. ‘Niet vanwege de foto, maar omdat als hij je toch al bedriegt, wat zal hij dan later nog doen?’
Ze zei niets. Haar stilte was een antwoord.
Toen ze wegging, draaide ze zich om en fluisterde:
« Dankjewel… ook al doet het pijn. »
Nadat hij vertrokken was, voelde ik zowel opluchting als diep verdriet.
Ik weet dat het tijd zal kosten om deze wond te helen. Ik weet dat sommige familieleden me dit nooit zullen vergeven. Maar ik weet ook één essentieel ding: ik heb gedaan wat ik moest doen om mijn dochter te beschermen.
