Toen ze de volgende ochtend wakker werd, vertelde ik haar alles wat ik jaren geleden al had moeten zeggen. Dat ze geen onbeduidend persoon was. Dat zij de reden was dat ik bestond als de persoon die ik nu ben. Dat het me speet – zo ontzettend speet – dat het pijn deed om te ademen.
‘Ik ben er nu,’ beloofde ik. ‘Je bent niet langer alleen. Deze keer zorg ik voor je.’
Ze kneep in mijn hand, tranen rolden over haar slapen, en glimlachte diezelfde vermoeide glimlach.
En op dat moment begreep ik iets wat geen enkel diploma me ooit had geleerd:
Ware grootsheid kondigt zich niet aan.
Ze houdt in stilte alles bijeen, terwijl de wereld een ander toejuicht.
Haar liefde heeft niet alleen mijn toekomst bepaald.
Het heeft mijn geloof in wat vriendelijkheid werkelijk is hersteld.
