Jaren gingen voorbij. Ik deed het goed op school. Ik studeerde onvermoeibaar. Ik klom, trede voor trede, omhoog naar het leven waarvan iedereen zei dat het voor mij bestemd was. Universiteit. Geneeskunde. Specialisatie. Elke mijlpaal voelde als een bewijs dat alles wat ze had gedaan, zijn vruchten had afgeworpen.
Tijdens mijn diploma-uitreiking, staand in die stijve toga met het applaus in mijn oren, zocht ik haar in de menigte. Ze zat achterin, zachtjes klappend, haar ogen stralend.
Toen ze me daarna omhelsde, was ik vervuld van trots – veel te trots.
‘Zie je wel?’ zei ik lachend, dronken van mijn succes. ‘Ik ben de ladder opgeklommen. Jij hebt de makkelijke weg gekozen en bent een nobody geworden.’
De woorden kwamen harder aan dan ik had verwacht. Maar ze gaf geen krimp. Ze glimlachte alleen maar – een kleine, vermoeide glimlach – en zei: « Ik ben trots op je. »
Daarna vertrok ze.
Er gingen drie maanden voorbij. Geen telefoontjes. Geen berichten. Ik zei tegen mezelf dat ze boos was, dat ze ruimte nodig had. Ik had het toch al druk genoeg – een nieuwe baan, een nieuwe stad, een nieuw leven. Af en toe kwam er een vleugje schuldgevoel opzetten, maar ik schoof het aan de kant. Ze was sterk. Dat was ze altijd al geweest.
Toen ik eindelijk terugkeerde naar de stad voor een conferentie, besloot ik haar op te zoeken. Zonder waarschuwing. Ik stelde me een gespannen maar beheersbare hereniging voor – misschien wat ongemakkelijke stilte, misschien vergeving.
Wat ik aantrof, heeft me volledig verbrijzeld.
De deur was niet op slot. Het huis voelde meteen vreemd aan toen ik binnenstapte. Te stil. Te leeg. Geen meubels meer. De muren, waar vroeger foto’s hingen, waren kaal.
Ik volgde een zwak geluid naar de woonkamer – en toen begaven mijn benen het bijna.
Ze lag op de grond.
