📞 Tot vorige week
Ik kreeg een oproep van een onbekend nummer.
Tegen mijn gevoel in, nam ik op.
Het was haar.
En het eerste wat ze deed, was schreeuwen.
Niet huilen, niet vragen om vergeving, maar schreeuwen. Over hoe ik haar leven verpest had. Over hoe ik haar had laten vallen terwijl ze « ook maar een mens » was.
Ze had therapie gevolgd, zei ze. Haar leven was ingestort. Ze gaf mij daar deels de schuld van.
Ik luisterde. En ik hing op.
Niet omdat ik geen hart heb. Maar omdat ik geleerd heb dat bloed niet altijd familie betekent.
En sommige wonden helen beter als je ze niet open blijft krabben.
