Toen mijn tienjarige zoon me vertelde dat hij opkwam voor een stil meisje dat op school gepest werd door een rijke jongen, was ik trots. Een telefoontje van de invloedrijke vader van de jongen liet me echter verbijsterd, geschokt en totaal onvoorbereid achter op wat er volgde.
Ik was aardappelen aan het schillen toen ik de voordeur hoorde kraken, gevolgd door het duidelijke geluid van de sportschoenen van mijn zoon die over de tegels in de gang schraapten.
Mijn zoon riep niet zoals gewoonlijk « Hé, mam! ». Hij gooide zijn rugzak niet op de stoel en greep ook geen banaan op weg naar de koelkast, zoals hij elke dag sinds de tweede klas had gedaan.
Een jongetje met zijn rugzak | Bron: Freepik
In plaats daarvan liep Jason rechtstreeks naar de bank, liet zijn schetsboek op het kussen vallen en ging daar zitten met zijn hoofd gebogen en zijn knieën opgetrokken, als een kind dat iets vreselijks heeft gezien en niet weet wat hij ermee aan moet.
Er klopte iets niet. Maar niet op de manier waarop je moe bent van de gymles. Het was het soort gevoel waar een ouder de rillingen van krijgt.
Ik ben een alleenstaande moeder en mijn zoon is een aardige, rustige jongen die liever stripverhalen tekent dan vecht. Hij is het type dat bij het eenzame kind in de kantine gaat zitten. Toen ik zag dat hij zich zorgen maakte, was ik die dag erg in de war.
Ik veegde mijn handen af aan een theedoek en liep naar hem toe. « Alles goed, vriend? »
Hij knikte, maar het was het soort knikje dat zei: « Ik wil niet praten, maar vraag het gerust nog eens. »
Zo’n type dat schreeuwt dat er iets zwaars op zijn borst ligt.
Een verdrietige jongen zit aan een bureau | Bron: Freepik
Ik ging op de rand van de salontafel zitten, voorzichtig om er niet tegenaan te stoten. « Een zware dag gehad? »
Jason greep de zoom van zijn hoodie vast. « Ja. »
« Wil je me vertellen wat er gebeurd is? »
Hij aarzelde even en keek toen op. « Het gaat over Emily. Dylan heeft haar weer gepest. »
Die naam bezorgde me een steek in mijn hart.
De zevenjarige Emily was het kleine meisje waar Jason het al een paar keer over had gehad. Ze was verlegen en droeg altijd tweedehands kleren. Haar moeder werkte in het plaatselijke eetcafé en, zoals Jason me vertelde, kwamen ze nauwelijks rond.
Een klein meisje | Bron: Unsplash
Hij zei ooit: « Ze eet haar lunch zo langzaam op, alsof ze het tot het avondeten probeert vol te houden. Dat is me langer bijgebleven dan zou moeten. Als je zoiets van je tienjarige hoort, voelt de pindakaas op je tong ineens veel zwaarder aan. »
‘Wat heeft hij deze keer gedaan?’ vroeg ik, terwijl ik al gespannen raakte.
Jason haalde diep adem. « Het was tijdens de pauze. Emily zat bij de schommels, ze deed niemand kwaad. Dylan kwam met een paar vrienden naar haar toe. Hij keek naar haar jas en zei… » Jasons kaken klemden zich op elkaar. « Hij zei: ‘Heeft je moeder die uit de vuilnisbak gehaald? Of was er een uitverkoop bij de kringloopwinkel?' »
Ik sloot mijn ogen.
