Weet je wel hoe erg je me teleurgesteld hebt? »
Ik heb het niet verzonden.
Ik heb het verwijderd.
In plaats daarvan deed ik de gordijnen dicht, deed mijn schoenen uit en ging voor het eerst in lange tijd alleen aan tafel zitten.
Zonder iemand.
En ik voelde me eenzamer dan ooit.
Er gingen een paar dagen voorbij.
Mijn zoon belde eerst een keer, en daarna nog een keer.
Ik heb niet geantwoord.
Ik had stilte nodig.
Ik moest ademen.
Begrijpen wat het allemaal betekende.
Uiteindelijk schreef ik hem een kort berichtje:
“Ik ben er nog niet klaar voor.
Ik heb tijd nodig.
Als je wilt dat ik deel uitmaak van jouw leven, respecteer dan mijn grenzen.”
Ik weet niet of hij het zal begrijpen.
Ik weet niet of er iets zal veranderen.
Maar ik weet dat ik niet zal toestaan dat mijn gevoelens opnieuw opzij worden gezet in naam van de ‘familievrede’ van iemand anders.
Van een kind houden betekent niet dat je alles moet accepteren.
Ook al doet het pijn.
Zelfs als het je hart breekt.
