Die vreselijke middag bleek een les voor iedereen: voor hen over de kwetsbaarheid en complexiteit van het opvoeden van kinderen; voor mij over het belang van het vertrouwen op je instinct en het handelen zonder aarzeling.
En wat de baby betreft… tja, die zou zich waarschijnlijk niets herinneren. Maar zijn gehuil had die nacht bergen verzet.
Terwijl we afscheid namen, dacht ik aan hoeveel van dit soort verhalen families dagelijks meemaken. Verhalen die beginnen met angst, doorgaan met onzekerheid en eindigen met een zucht van opluchting… of met een nieuwe les.
Als je tot hier bent gekomen, zou ik graag willen weten:
welk deel van het verhaal heeft de meeste indruk op je gemaakt?
Wil je dat ik een alternatieve versie schrijf , een ander einde , of zelfs een vervolg als de baby groot is?
