Mijn zoon bracht iets onverwachts mee in plaats van de ringen voor onze bruiloft – ik stond perplex toen ik de doos opende.

Ik omhelsde hem stevig, de warme lentelucht streelde mijn gezicht.

‘Je zult op een dag iemand heel gelukkig maken,’ fluisterde ik.

Hij grijnsde. « Zolang ze maar de waarheid spreekt. »

En op dat moment besefte ik dat mijn zoon me niet alleen had gered van een slecht huwelijk. Hij had me er ook aan herinnerd wat liefde werkelijk betekent.

Liefde is geen blinde toewijding of mooie beloftes. Soms is het een jongetje dat een fluwelen doosje vasthoudt en het durft open te maken wanneer niemand anders dat doet.