Zittend aan de eettafel, gedachteloos starend naar de dossiers die waren neergelegd, kon ik de apparatuur die zich met mijn dochter Sophie ontwikkelde, nauwelijks begrijpen. De klinischheid van mijn werk als politieagente, dat de horrorwereld vaak verdoven. Ik had echter niets voorbereid op de schok die ik had toen ik zo’n wrede realiteit in mijn eigen familie ontdekte.
Sophie sliep nu in haar kamer en het extra rijzen en dalen van haar tengere lichaam was een tijdelijke balsem voor mijn razende gedachten. De vlekken op haar rug waren voor mij meer dan fysieke littekens; een eerder getuigenis van de cruciale verwarring en onschuld die afkomstig was van Nathan, die onder de boodschap werd « getraind ».
Mijn geest begon te navigeren door de stappen van de procedure, de behandelmethoden die wortel hadden geschoten in mij na jaren bij de politie te hebben gewerkt. Ik kende de aanvullende juridische stappen, maar ik worstelde met een storm van procedures. Hoe kan Laura niet zien wat er gebeurt? Is onze leugen in de ouderlijke filosofie blind voor de realiteit van een vrouw?
Ik pakte de telefoon en belde het nummer naar de Sociale Dienst. Het gesprek was kort, feitelijk en professioneel. Een gedetailleerde bespreking van het verzamelde bewijsmateriaal en de urgentie van de zaken. Het was een ongewenste telefoon die werd afgeleverd, maar het was noodzakelijk. Sophie verdiende veiligheid; Ze diende haar voor een jeugd vrij van angst en pijn.
