Hij fronste. “Wat begrijpen?”
Haar handen trillen terwijl ze haar trouwring omdraait. Uiteindelijk keek ze op, tranen in haar ogen.
“Ik ben al naar de dokter geweest. Ik wilde het je niet vertellen tot ik het zeker wist. Daniel, ik ben zwanger. Zeven weken.”
De wereld leek te kantelen. Daniel ‘ s adem viel. Zwanger? Zijn borst werd strakker toen schuldgevoel en schok botsten. Al die nachten die ze stilletjes had gered, alle discipline die hij had bewonderd—het was niet alleen gepland. Het was bescherming geweest. Voor het leven dat nu in haar groeit.
Claire ‘ s stem brak. “Ik heb elke cent gespaard zodat niets onze baby kon raken. En hier ben je, je vraagt me om alles weg te geven. Besef je hoe dat voelt? Alsof je mij, ons kind, opoffert voor je zus.”
Daniels keel is verbrand. Woorden lieten hem in de steek. Hij zag zichzelf als een beschermer, een voorziener. Maar op dat moment zag hij de waarheid: hij was zo druk bezig geweest om zijn zus te redden dat hij de familie was vergeten waarvoor hij al verantwoordelijk was.
Die avond zat Daniel naast Claire, haar hand rustte over haar buik. Voor het eerst zag hij haar echt—niet alleen als zijn vrouw, maar als de moeder van zijn kind. Zijn familie.
“Het spijt me,” fluisterde hij. “Ik was blind. Jij en de baby komen eerst. Altijd.”
Claire ‘ s tranen werden zachter. Ze kneep in zijn hand. “Dat is alles wat ik moet horen.”
Later belde Daniel Emily. Zijn hart deed pijn toen ze snikte over rekeningen en angst. Maar in plaats van geld te beloven dat hij niet kon geven, beloofde hij iets anders: zijn aanwezigheid. Hij bood aan haar te helpen met haar budget, onderzoeksprogramma ‘ s en met Tyler te praten over het vinden van een vaste baan.
Weken later werd Claire ‘ s zwangerschap gezond bevestigd. Daniel voelde iets in hem verschuiven elke keer als hij het zwakke kloppen van de hartslag van hun baby hoorde.
Hij had altijd gedacht dat “familie eerst” betekende dat hij degenen met wie hij opgroeide beschermde. Maar nu wist hij de waarheid: het betekende het beschermen van de familie die hij aan het opbouwen was.
En toen hij op een avond naast Claire lag, met zijn hand op de buiging van haar maag, fluisterde hij een gelofte—niet alleen aan haar, maar aan hun kind.
“Ik zal je nooit meer vragen om Tweede te worden. Je bent mijn familie. Mijn eerste familie. Mijn eeuwige familie.”
