« Dat is onmogelijk, Michael laat me haar niet zien. Ik kan alleen bij haar zijn als ik bij hem ben, » zei Natalie.
« We huren een advocaat in, jij gaat naar je dochter en dan halen we haar op, » zei ik.
« Wat? » vroeg Natalie geschokt. « Je houdt niet van kinderen, je hebt er nooit een gewild, en nu zeg je dat je een kind bij ons wilt, en niet eens je eigen kind? »
« Maar het is van jou. Ik hou van je, Natalie, en Katie is een deel van jou, dus ik weet zeker dat ik ook van haar zal houden, » antwoordde ik.
Natalie keek me een paar seconden in de ogen, waarschijnlijk om erachter te komen of ik het serieus meende.
Toen wierp ze zich in mijn armen en begon te huilen. Ze huilde harder dan ik haar ooit had zien huilen, en ik hield haar stevig vast in een poging haar te troosten.
Een week later stonden Natalie en ik, samen met onze advocaat, bij Michael op de stoep.
« Wat willen jullie? » vroeg Michael nors toen hij ons zag.
« Morgen om 11.00 uur is er een hoorzitting over de voogdij. Ik sta erop dat u daarbij aanwezig bent », zei onze advocaat.
« Welke hoorzitting? » vroeg Michael, en de advocaat wilde antwoorden, maar ik kon niet horen wat hij zei.
Een klein meisje kwam de straat op rennen en leek sprekend op Natalie. « Mam! » riep ze en rende in Natalie’s armen.
Natalie omhelsde Katie, lachend en huilend tegelijk, en kuste haar dochter. Ik keek ernaar en op dat moment besefte ik dat ik net zoveel van dit kleine meisje zou houden als van haar moeder.
Vertel ons wat je van dit verhaal vindt en deel het met je vrienden. Misschien inspireert het hen en fleurt het hun dag op.
Vond je dit verhaal leuk? Lees dan ook dit: Mijn leven stond op zijn kop na het ongeluk waardoor ik niet meer kon lopen. Ik dacht dat ik een last was in een rolstoel, ook al heeft mijn man me nooit zo behandeld. Maar op een dag zei onze huishoudster dat hij iets in de kelder verstopte. Ik dacht dat mijn hart geen klap meer kon verdragen. Maar ik had het mis.
