1. De roep
De klok aan de muur gaf 02:17 uur aan. Dokter Mark Jensen leunde met zijn hoofd tegen de koele tegels van de kleedkamer, de uitputting tot op het bot van een achttien uur durende aortaklepvervanging nestelde zich in zijn spieren. Hij was al sinds zonsopgang op de been. Het enige waar hij aan kon denken was de heerlijke, dertig minuten durende rit naar huis, naar zijn bed. Hij trok zijn met bloed bevlekte operatiekleding uit, de steriele, metaalachtige geur van de operatiekamer kleefde aan zijn huid.
Hij had net zijn sleutels uit zijn kluisje gehaald toen zijn telefoon trilde, de beltoon klonk als een schril, paniekerig alarm in de stilte. Het was zijn vrouw, Maria.
Hij antwoordde, zijn stem dik van vermoeidheid. « Hé, ik ga nu weg. Ik ben… »
Hij werd onderbroken door een geluid dat geen stem was, maar een rauwe, dierlijke kreet. « Mark! Mark, oh God, kom terug ! »
De uitputting verdween en maakte plaats voor een stoot pure, koude adrenaline. « Maria! Wat is er? Wat is er? »
« Het is Alex! » gilde ze, terwijl de naam van hun zoon door de telefoon scheurde. « De bus… de schoolreis… ze kwamen laat thuis! Er is een ongeluk gebeurd! Een vrachtwagen… »
« Waar is hij? » vroeg Mark, terwijl hij al terug sprintte naar de operatiekamer, zonder zelfs maar de moeite te nemen om zijn normale kleding uit te trekken en weer een operatiejas aan te trekken.
« St. Jude’s! Ze brengen hem naar St. Jude’s! Mark, ze zeiden dat hij bloedt… hij bloedt heel erg… Ik ben zo bang! Kom alsjeblieft gewoon naar St. Jude’s! »
Hij zei geen woord meer. Hij hing op, drukte op de knop voor de lift van de parkeergarage en rende naar zijn auto. De achttien uur durende dienst was nog niet voorbij. Hij begon pas.
