Mijn vrouw begon zich terug te trekken en mijn dochter en mij te vermijden. Op een dag liet ze deze envelop achter en verdween.
Ik wil jullie beiden beschermen tegen de pijn die ik voel als ik zie dat ik achteruitga. Ik hou meer van jullie beiden dan van het leven zelf, en juist omdat ik van jullie hou, moet ik dit doen. Begrijp dat dit de moeilijkste keuze is die ik ooit heb gemaakt, maar het is een keuze die ik uit liefde heb gemaakt. Ik ben in het Clear Life Center, een rustig hospice twee staten verderop. Vergeef me alstublieft.
Met al mijn liefde,
Levine. »
Een man leest een handgeschreven briefje | Bron: Pexels
Tranen vertroebelden mijn zicht terwijl ik probeerde mezelf te herpakken. Mijn lieve, mooie vrouw had eenzaamheid verkozen boven de angst die haar ziekte ons volgens haar zou bezorgen. Als ik voorheen dacht dat ik van haar hield, besefte ik op dat moment dat ik MEER van haar hield dan ooit.
Zonder na te denken pakte ik mijn koffer in. Ik zei tegen Emily: « Mijn schatje, mama voelt zich niet zo lekker, en we gaan een klein uitstapje maken om haar te bezoeken, oké? » Mijn dappere dochtertje met het bezorgde gezichtje vroeg me: « Gaat het wel goed met haar, papa? »
Ik wilde haar niet voorliegen en antwoordde: « Ze zal zich veel beter voelen als ze ons ziet, dat beloof ik. » We gingen meteen naar de instelling die mijn vrouw had genoemd. We wilden dolgraag dicht bij haar zijn en negeerden haar verzoek om onderdak.
Een vader en dochter zijn klaar voor hun reis met bagage in de hand | Bron: Freepik
Toen we aankwamen en ik haar vond, werd de realiteit van haar toestand ons hard binnengedrongen. Levine was kwetsbaar, een schim van de levendige vrouw op wie ik verliefd was geworden. Maar toen ze ons zag, lichtten haar ogen op met een mengeling van vreugde en verdriet, en ze zag er meteen mooier uit dan ik me had voorgesteld!
« Kevin, Emily, » fluisterde ze, terwijl ze zwakjes haar hand uitstak.
« Mam, waarom heb je het ons niet verteld? We hadden je kunnen helpen… » snikte Emily, terwijl ze de hand van haar moeder vasthield. « Ik dacht… ik dacht dat het zo makkelijker zou zijn, » fluisterde Levine, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden.
« We blijven hier bij je. Wat er ook gebeurt, » zei ik, terwijl ik haar hand pakte.
Een moeder die haar kind wiegt, knuffelt en kust | Bron: Pexels
We brachten de laatste weken van haar ziekte aan haar zijde door en vervulden haar levensdoelen vóór haar dood. Wanneer ze sterk genoeg was, gingen we wandelen; uiteindelijk zat ze in een rolstoel. Ze kon Emily alles vertellen wat ze had willen weten voordat ze stierf.
« Ik zal altijd van je houden, mijn lieve kleine meisje. En ik wil dat je weet dat ik in gedachten bij je zal zijn, al je dagen, » zei Levine tegen Emily terwijl ze elkaar omhelsden, waarbij nog meer tranen vloeiden.
Moeder en dochter lezen samen een boek | Bron: Pexels
We praatten, lachten en zaten soms in stilte te genieten van de kostbare momenten die ons nog restten. Emily las haar favoriete boeken hardop voor en ik hield elke avond de hand van haar moeder vast tot ze in slaap viel.
Mijn geliefde vrouw overleed terwijl ze mijn hand vasthield. Emily kroop naast haar, met een vredige uitdrukking op haar gezicht. Haar laatste dagen waren niet gevuld met de pijn en het lijden die ze vreesde, maar met de liefde en warmte van haar familie.
De hand van een vrouw met een ziekenhuisinfuus | Bron: Pexels
Na haar overlijden besefte ik hoeveel kracht het haar vergde om de beslissing te nemen die ze nam. Levines daad, die ik aanvankelijk zo onbegrijpelijk vond, was een daad van onbaatzuchtige liefde. Het soort liefde dat verder kijkt dan de directe pijn en uiteindelijk vrede brengt aan degenen die achterblijven.
