Toen ze eindelijk naar me opkeek, was haar uitdrukking onleesbaar. Ze was niet boos. Niet schuldig. Gewoon… bemoedigend.
« Ik had niet verwacht je te zien, » zei ze zachtjes.
Achteraanzicht van een vrouw op kantoor | Bron: Midjourney
« Ik moest je zien, » antwoordde ik. « Om te begrijpen wat er aan de hand is. »
Er viel een lange stilte.
Ze ontkende het niet. Ze haastte zich niet om me gerust te stellen. Ze rolde gewoon langzaam haar mouwen op. Allebei. Haar polsen waren getekend, verkleurd, maar nog steeds geïrriteerd. Alsof iemand te hard en te lang rubber tegen haar huid had gedrukt.
Een vrouw zit aan een bureau | Bron: Midjourney
« Wil je weten wat het is? » vraagt ze, haar stem bijna gefluisterd.
Ik knikte. Ik vertrouw mijn stem nog niet. Ik vertrouwde Nara natuurlijk wel, maar er voelde iets zo vreemd… zo vreemd, zo anders.
« Ze kwamen voort uit een prototype van een fitnessmerk », zegt ze. « We hebben ze ontwikkeld als onderdeel van een nieuw welzijnsinitiatief voor het bedrijf. Het is gekoppeld aan prestatiemetingen en gezondheidsregistratie. Er is druk om het snel te laten werken . We hadden weinig testers. Ik heb me vrijwillig aangemeld als tester. »
« Oké… » zei ik, terwijl ik probeerde het te begrijpen. « Een tester? »
« Een horloge! Horloges, » zei ze.
“Dat is… echt interessant.”
Een horloge op een tafel | Bron: Midjourn
En eerlijk gezegd wilde ik gewoon een nieuwe uitdaging op mijn werk. De boekhoudafdeling is geweldig, maar er is helemaal niets leuks aan! Het is perfect, want het maakt deel uit van een innovatieteam waarin we over de afdelingen heen samenwerken.
Ze hield even op en keek me aan, alsof ze wilde inschatten of dit de situatie beter of slechter maakte.
« Ze zijn goedkoop, » voegde ze eraan toe. « Het is oncomfortabel. Maar de data zijn belangrijk. En om de sensoren de juiste data te laten vastleggen, moet de armband strak zitten. Waarschijnlijk te strak. »
Close-up van een serieuze vrouw | Bron: Midjourney
Ik keek hem nog steeds aan. Ik bestudeerde elk woord, elke pauze, elke beweging van zijn mond. Ik wist niet wat ik verwachtte te horen, maar dit was het niet.
Ze zuchtte en liep naar haar bureau, opende een la en haalde er een dikke map uit.
‘Hier,’ zei ze, terwijl ze het me voorhield.
Een dossier op een bureau | Bron: Midjourney
Op de omslag stond: “Voorstel voor geïntegreerde automatisering en rapportage over welzijn: concept ter beoordeling door de directeur.”
Ik pakte hem op. De map was zwaarder dan ik had verwacht. Er zaten grafieken, aantekeningen, goedkeuringsformulieren en prestatieverslagen in. Zijn handschrift stond gekrabbeld in de kantlijn: korte gedachtenspinsels, berekeningen, taken die moesten worden voltooid. Dit was niet zomaar een ruwe schets van een concept.
Ze was er weken, misschien wel maanden, aan bezig geweest.
Ze ging tegenover mij zitten en vouwde haar handen alsof ze zichzelf in evenwicht wilde houden.
Een man leest voor uit een dossier | Bron: Midjourney
« Als dit werkt, » zei ze. « Ik zou een grote promotie kunnen krijgen. Een echte. Niet zomaar een nieuwe titel. Meer verantwoordelijkheid. Meer stabiliteit. Misschien een pad naar regionaal toezicht. Ik heb niets gezegd omdat ik je geen valse hoop wilde geven. Als het mislukt… », ademde ze uit. « Ik kon het niet verdragen om je aan te kijken en te zeggen dat het me niet gelukt is. »
Ik bladerde verder door het dossier en deed alsof ik me erop concentreerde, ook al werden de woorden steeds onduidelijker.
Ze boog zich lichtjes voorover.
Close-up van een bezorgde vrouw | Bron: Midjourney
« En misschien, » zei ze. « Ik wilde dat het een verrassing was. Voor jou. Voor Lena. Ik wilde de baan niet vlak voor het slapengaan gaan uitleggen. »
Ik keek haar aan, echt aan. Ze zag er volkomen uitgeput uit. Maar ook… vastberaden.
« Ik dacht… », begon ik, maar hield toen op. « Ik weet niet wat ik dacht. »
Een slapend meisje | Bron: Midjourney
« Je dacht dat ik loog, » zijn glimlach was klein. Verdrietig.
« Nee, lieverd, » zei ik. « Je liegt niet. Je… verbergt alleen iets. »
« Dat klopt, » beaamde ze. « Maar niet wat je dacht. »
Er viel een diepe stilte, het soort stilte dat alleen ontstaat als alles wat nog niet gezegd is, eindelijk op tafel is gekomen.
Close-up van een man die op kantoor zit | Bron: Midjourney
« Je had het me kunnen vertellen, » zei ik, nu kalmer.
« Ik weet het, » haar ogen stralen. « Maar ik had het gevoel dat ik het je wilde geven. Niet uitleggen. Gewoon… geven. »
En toen kwam de waarheid naar boven, puur en compleet tussen ons.
