En haar woorden nu:
« Ik kan geen kinderen krijgen. »
– zijn geen verwijt, geen beschuldiging. Het is de bittere constatering van een leven dat een andere richting is uitgegaan dan ze hoopte. En in haar blik zit misschien verdriet. Maar waarschijnlijk ook rust, misschien zelfs acceptatie. Misschien ook niet.
🧠 Wat kun je nu doen?
Je kunt het verleden niet herschrijven, maar je kunt wel:
-
Erkenning geven. Niet in woorden alleen, maar in stilte, in je hart. Erkennen dat je toen koos vanuit onwetendheid, angst en leeftijd, en dat die keuze iemand voor het leven heeft gevormd.
-
Vergeving zoeken, maar vooral: jezelf vergeven. Want schuld is zwaar, maar besef en berouw kunnen lichter maken – als ze je veranderen.
-
Respect hebben voor haar pad. Je hoeft niets meer te zeggen als je haar weer tegenkomt. Een blik vol erkenning zegt soms meer dan duizend woorden.
