Toen mijn vriend Matt aanbood elf huur te betalen, voelde het als iets uit een sprookje.
“Laat mij voor je zorgen,” zei hij, en ik geloofde dat we samen een leven aan het opbouwen waren.
Ik had geen idee dat ik in een val liep.
We hebben al dezelfde tijd gehad en dezelfde tijd hebben we logische volgende stap.
Ik had een bescheiden baan bij een non-profit organisatie in onze nieuwe rondkomen.
Matt, die in de tech-sector werkte, zei dat ik meen zorgen maakte te maken: hij zou de huur wel betalen.
“Ik hoor niets meer over de woorden van mijn kinderen”, nu. “Laat mij voor je zorgen.” Ik werd ontdekt door zijn woorden en stemde toe.
De dag dat we naar ons nieuwe appartement verhuisden, was ik erg schadelijk.
Ikte voorzichtig mijn boeken, planten en dierbare foto’s uit, terwijl Matt zijn game-uitrusting klaarzette.
Ik ging zelfs ergens lunchen op onze eerste dag in ons nieuwe huis te vieren.
Maar toen ik terugkwam, was alles veranderd.
Matt had al mijn spullen in een kast opgeslagen.
Zijn spullen domineren nu de slaapkamer, woonkamer en badkamer.
Toen ik hem ernaar vroeg, zei hij: « Ik betaal de huur, dus mijn spullen komen op de eerste plaats. »
Toen voegde hij eraan toe: « Je moet vanavond het avondeten klaarmaken. Dat is wel het minste wat je kunt doen, aangezien ik alles betaal. »
Toen drong de realiteit tot me door: dit was niet ons huis. Het was het zijne. En ik was slechts een gast die hem iets verschuldigd was.
Ik maakte geen ruzie. Ik glimlachte, gaf hem zijn lunch en belde zachtjes zijn vader.
Een kwartier later kwam zijn vader binnen. Zonder veel te zeggen legde hij een dollarbiljet op de toonbank en zei: « Dans. Ik heb je betaald. Zo werkt het toch? »
Matt werd rood van schaamte.
Zijn vader vervolgde:
« Denk je dat het betalen van de rekeningen je het recht geeft om iemand te controleren? Zo heb ik je niet opgevoed. »
