Dylans ouders probeerden in de tuin naar de mijne toe te lopen, maar werden slechts met een knikje en stilte begroet. Er volgde geen uitleg of discussie. Het was het einde van iets wat ze duidelijk niet konden redden.
Ik heb die nacht geen traan gelaten. Zelfs niet toen ik alleen in mijn kinderkamer lag, vrijwel onaangeroerd door mijn ouders. In plaats daarvan zat ik op de rand van het bed te staren naar de bedankkaartjes die we eerder hadden geschreven en in een doos bij de deur hadden achtergelaten.
Alles was klaar voor de magische dag die nooit plaatsvond.
« Hoe kon het allemaal zo misgaan? » vroeg ik me af. « Wanneer is Dylan zo’n reuzenkind geworden? »
Ik lag naar het plafond te staren tot mijn ogen brandden. Toen trilde mijn telefoon.
« Natuurlijk is hij het, » mompelde ik, terwijl ik de telefoon opnam. « Zal hij zijn excuses aanbieden of mij de schuld geven? »
« Kun je echt niet tegen een grapje, Claire? Je bent te gespannen », stond er in het bericht.
Ik keek hem zwijgend aan en blokkeerde zijn nummer zonder te antwoorden.
De volgende ochtend was de sfeer in het huis van mijn ouders anders. Niet gebroken, maar alsof er iets was opgeklaard. Het was alsof je een beslagen raam schoonmaakte om de realiteit te onthullen die er altijd al was geweest.
Kort na tienen ging ik naar de studio, gewikkeld in een van mijn moeders antieke dekens, lauwe thee drinkend uit een kapotte mok met een astronomisch thema. Ik had niet eens nagedacht over Dylans verblijfplaats nadat de receptie was afgelast, en ik heb ook niet naar hem gevraagd.
Het enige wat ik wist, was dat mijn vader me vriendelijk maar beslist had gevraagd om die ochtend aanwezig te zijn. Hij zei dat ik zelf iets moest horen.
« Jij zou bij al mijn grote beslissingen betrokken moeten zijn, lieverd. Vooral de beslissingen die jou aangaan, » zei hij.
Pas toen ik aan zijn bureau ging zitten, begreep ik wat hij bedoelde.
Dylan had vóór onze verloving bij het bedrijf van mijn vader gewerkt. Mijn vader had hem aanvankelijk aangenomen voor een junior development-functie, terwijl hij zijn pad nog aan het uitstippelen was.
Het plan was dat Dylan zou leren, groeien binnen het bedrijf en vervolgens meer klantgerichte functies zou vervullen. Een tijdlang presteerde hij zoals verwacht, noch uitmuntend, noch rampzalig. Mijn vader leek hem een groter vertrouwen te geven dan hij bij anderen had.
Nu begrijp ik waarom: ik probeerde te geloven in de man die ik had uitgekozen.
Maar die genade kende een grens.
Janelle, onze trouwe medewerkster, klopte zachtjes op de studiodeur.
« Hij is hier, » kondigde hij zachtjes aan.
« Laat hem passeren, » beval mijn vader met strenge stem.
« Claire, ik ga tomatensoep met gegrilde kaas voor je maken, » zei hij voordat hij weer wegging.
Dylan kwam binnen met zijn gebruikelijke zelfvertrouwen, met dezelfde glimlach en een zelfverzekerde houding. Hij droeg de stropdas die mijn vader hem voor Kerstmis had gegeven. Hij herkende me nauwelijks vanuit de hoek.
Hij keek om zich heen in de verwachting dat het gesprek een positieve afloop zou krijgen.
« Je kunt me niet ontslaan, Phillip, » zei ze voordat ze de deur dichtdeed. « Dit is persoonlijk. »
« Ja, het is persoonlijk, » antwoordde mijn vader, opkijkend, « maar ook professioneel. Je hebt het fundamentele vertrouwen geschonden dat vereist is om dit bedrijf te vertegenwoordigen. »
« Denk je dat je mijn carrière hierna weggooit? » Dylan lachte. « We zijn nu getrouwd. Wettelijk gezien heb ik het recht om… »
« Nee, » onderbrak mijn vader me op een strenge maar beheerste toon. « Die rechten heb je niet. »
Je hebt de huwelijksakte nooit ingeleverd. Weet je nog? Je wilde hem na de huwelijksreis tekenen. Tot dan toe was het gewoon een ceremonie, een feest, niets juridischs. Het heeft geen waarde.
Dylans bravoure begon in realtime af te brokkelen: zijn mond stond open, zijn houding wankelde, zijn vuisten gebald langs zijn zijden.
« Je schept alleen maar op, » zei hij.
“Claire,” zei mijn vader zachtjes tegen mij, “wil je het uitleggen?”
Ik heb vanochtend HR gebeld en ze bevestigden dat Dylan geen documenten heeft ingediend. Er zijn geen getuigen, geen vervolging. Niets van dat alles is gebeurd. Ik wilde er alleen zeker van zijn dat je niet zomaar met me zou trouwen.
Dylan bleef stil, of misschien was hij sprakeloos.
« Je bent je vrouw kwijt, » zei mijn vader met elk afgemeten woord. « Je raakt je baan kwijt en je krijgt geen cent van dit bedrijf. Ik vertrouwde je, Claire vertrouwde je. En jij gebruikte dat vertrouwen om haar te vernederen met een onzinnig, viraal verhaal. Het was geen vergissing, het was een bewuste keuze. »
Uiteindelijk fluisterde Dylan met holle stem: « Je overdrijft. »
