Zijn opmerking ging niet alleen over dat diner; het symboliseerde zijn houding tegenover mijn werk – en dus ook tegenover mij.
Het deed me afvragen of we wel echt compatibel waren en of wederzijds respect ooit de basis van onze relatie kon zijn.
Sindsdien ben ik gaan nadenken over onze toekomst samen.
Als onze relatie moest groeien – of zelfs maar overleven – moesten we serieuze gesprekken voeren over respect, begrip en waardering voor elkaars pad.
De gebeurtenissen van die avond wakkerden een sterker gevoel van eigenwaarde in mij aan, en een vastberadenheid om het respect te eisen dat ik verdien – niet alleen van Andrei, maar van iedereen in mijn leven.
Na die rampzalige avond brandde er een vuurtje in mij.
De volgende dag op werk, terwijl ik het haar van een klant deed, kreeg ik een idee.
Ik was vastbesloten Andrei te laten zien hoeveel mijn beroep waard was – en hem spijt te laten krijgen van zijn vernederende woorden.
Tijdens mijn pauze nam ik contact op met een paar van mijn klanten en legde mijn plan uit.
Tot mijn vreugde was iedereen meteen enthousiast en bereid te helpen.
De meeste vrouwen wiens haar ik deed, waren wel eens vernederd door een man – ze stonden te popelen om hem een koekje van eigen deeg te geven.
Ik organiseerde een diner – geen gewone, maar eentje die de ware impact van mijn professionele wereld aan Andrei zou tonen.
Ik belde Andrei en deed alsof alles weer koek en ei was.
Hij klonk opgelucht, denkend dat ik was bijgedraaid na ons laatste gesprek.
Ik nodigde hem uit voor een etentje – een gezellige bijeenkomst met “enkele van mijn vrienden.”
Hij stemde meteen toe, nietsvermoedend.
Die avond verwelkomde ik Andrei in een kamer vol van mijn klanten: succesvolle ondernemers, beroemde artiesten en invloedrijke figuren – allemaal kende ik via mijn salon.
Terwijl de avond vorderde, werd Andrei zichtbaar onder de indruk… en steeds nerveuzer.
De gesprekken om ons heen benadrukten niet alleen de kunst van hairstyling, maar ook de invloed ervan binnen zakelijke netwerken op hoog niveau.
Elke klant die sprak, onderstreepte op subtiele wijze het intellect en de verfijning die mijn werk vereiste – wat Andreis vooroordelen begon te wankelen.
Het hoogtepunt van de avond kwam toen een bekende zakenmagnaat me publiekelijk bedankte voor mijn creativiteit en professionaliteit, en zelfs een deel van zijn sociale succes toeschreef aan het zelfvertrouwen dat mijn werk hem gaf.
Andrei viel bijna om van verbazing toen hij ontdekte dat mevrouw Popa – zijn baas – een van mijn klanten was.
“Lieverd, hoe ken jij mevrouw Popa?
Zij is mijn baas!
Ik moet mezelf even voorstellen – dit kan een kans zijn voor promotie,” zei hij plots.
Ik nam zijn hand en leidde hem naar een groep vrouwen, waaronder zijn baas.
“Goedenavond dames, ik stond te popelen om jullie mijn verloofde voor te stellen.
Dit is Andrei.
Wees alsjeblieft een beetje lief voor hem – hij is assistent en wordt snel nerveus in de buurt van invloedrijke vrouwen, nietwaar, schat?” zei ik met een honingzoet stemmetje.
Andrei keek geschokt en doodsbang.
“Nee, nee, ik ben rechten afgestudeerd, werk al twee jaar bij uw firma en ik wil binnenkort junior partner worden, en ik—” stamelde hij.
De vrouwen glimlachten vriendelijk, zoals je naar een kind glimlacht dat zichzelf overschat, en gingen door met hun gesprek.
Andrei kookte van woede.
Hij trok me opzij.
“Hoe kón je dit doen?” snauwde hij.
“Ik stond voor schut door jou – ik voelde me zo vernederd!”
“Doet pijn, hè?
Ik heb precies hetzelfde gedaan als jij bij dat diner met jouw vrienden.
Deze mensen zijn mijn vrienden – en zij luisteren naar wat ik te zeggen heb,” zei ik kalm.
Mijn klanten en vriendinnen glimlachten hem vriendelijk toe, met dezelfde neerbuigendheid waarmee hij ooit op mijn carrière had neergekeken.
