‘Ik wou dat ik de signalen eerder had gezien,’ mompelde ze. ‘Ik heb hem anders opgevoed. En ik ga hem ter verantwoording roepen. Maar jij…’ Ze kneep in mijn hand. ‘Jij moet eerst aan je eigen toekomst denken.’
We hebben een paar minuten gepraat. Ze probeerde me niet over te halen om te blijven of te vertrekken. Ze bood me gewoon iets wat Ethan me al heel lang niet meer had geboden: eerlijkheid.
Voordat ze wegliep, bleef ze staan. « Wat je ook besluit… verdwaal nooit meer. »
Ik keek haar nog na terwijl ze terugliep naar het gebouw voordat ik wegreed. De rit naar het appartement van mijn vriendin Mia voelde als het oversteken van een onzichtbare grens: tussen de vrouw die ik was geweest en de vrouw die ik aan het worden was.
Later die avond, met een warme kop thee in mijn handen en Mia druk bezig met het schikken van de kussens en dekens, vertelde ik haar eindelijk alles. Ze oordeelde niet. Ze bestookte me niet met vragen. Ze zei simpelweg:
« Je bent dapper, Claire. En je zult daar niet terugkeren. »
Voor het eerst geloofde ik hem.
Ik nam niet alleen afscheid van Ethan.
Ik liep naar mezelf toe.
En dat is zo’n moment dat een vrouw nooit vergeet.
