Een vrouw met vriendelijke ogen en een baby op haar heup deed de deur open. Het was Sarah Henderson. Ze keek me aan, met een vragende blik op haar gezicht.
‘Hallo,’ zei ik met een kleine, hopelijk niet-dreigende glimlach. ‘Mijn naam is Clara. Ik… ik woonde hier vroeger. Ik ben degene die u het huis heeft verkocht.’
Haar glimlach verstijfde. « Oh. Juist. Je vader regelde alles. »
‘Dat heeft hij gedaan,’ zei ik met een gespannen stem. ‘En dat is eigenlijk de reden waarom ik hier ben. Ik weet dat dit een enorme last is, en het spijt me heel erg dat ik u stoor.’
Een man, David, verscheen achter haar. Hij keek beschermend. « Is er een probleem? »
‘Ja en nee,’ zei ik eerlijk. ‘Kijk, mijn gezinssituatie is… gecompliceerd. De verkoop van dit huis ging heel snel terwijl ik in het buitenland was. Ik heb geen tijd gehad om alles goed af te handelen.’
Ik pauzeerde even en gaf ze de tijd om het te verwerken. « Tijdens mijn verbouwing heb ik iets van immense emotionele waarde in een muur ingemetseld. Het was van mijn grootmoeder. Ik dacht dat het daar veilig zou zijn tot ik terugkwam. Ik had nooit gedacht dat het huis verkocht zou worden. »
Sarah’s gezichtsuitdrukking verzachtte. « In een muur? »
‘Ja,’ knikte ik. ‘Herinner je je de grote, ingebouwde boekenkast in de woonkamer nog?’
David nam het woord. « We zijn er dol op. Dat was de reden dat we dit huis hebben gekocht. »
Mijn hart brak. Natuurlijk. « Welnu, achter de derde plank van onderen, links, zit een vals paneel. Daarachter staat een kist met de erfstukken van mijn grootmoeder. Brieven, foto’s… dingen die ik niet kan vervangen. »
Ik keek ze allebei recht in de ogen. ‘Ik vraag jullie toestemming om binnen te komen en het op te halen. Ik zal een professional inhuren om eventuele schade aan de muur te herstellen en ik betaal voor het ongemak. Ik moet gewoon… ik moet de spullen van mijn oma terugkrijgen.’
Ze keken elkaar aan, een stil gesprek vond tussen hen plaats. Ik zag fatsoen in hun ogen. Ze waren niet zoals mijn familie.
Uiteindelijk knikte Sarah. « Natuurlijk, » zei ze. « Kom binnen. »
De opluchting was zo groot dat ik bijna flauwviel. Binnen was het huis anders. Hun meubels, hun foto’s, hun leven begonnen de ruimtes te vullen die ik zo zorgvuldig had leeggehaald. Het was een vreemd, bitterzoet gevoel.
Ik leidde hen naar de boekenplank. Mijn handen volgden de vertrouwde houtnerf. Ik wees David op de bijna onzichtbare naad van het paneel. Hij pakte een kleine koevoet en ik wrikte het voorzichtig open.
En daar stond hij dan. De donkere, stevige kist, precies waar ik hem had achtergelaten. Hij was echt. Ze hadden de boel niet leeggehaald.
Met Davids hulp trokken we de zware doos naar de woonkamer. De Hendersons keken toe, hun nieuwsgierigheid voelbaar maar respectvol. Ik knielde op de grond en maakte de roestige sluitingen los.
De vertrouwde geur van cederhout en oud papier hing in de lucht. Bovenop lagen de bundels brieven, bijeengebonden met verbleekte linten. Daaronder de sieradendozen en foto’s. En helemaal onderaan de eigendomsakte van de boerderij.
Toen ik de akte optilde, raakten mijn vingers het kleine, zware fluwelen zakje aan dat ik helemaal vergeten was. Oma’s spaarpotje voor noodgevallen. Ik had het nooit opengehad. De nieuwsgierigheid had het van me gewonnen.
Ik trok aan het trekkoord en kiepte de inhoud in mijn handpalm.
Het waren niet zomaar een paar oude munten. Er lagen er minstens een dozijn. Ze waren zwaar en glansden met een zachte, diepe goudglans. Het waren geen Amerikaanse munten. Ze zagen er oud uit en waren bedrukt met onbekende wapenschilden.
David, die over mijn schouder had meegekeken, floot zachtjes. « Wow. Zijn dat Spaanse dukaten? »
Ik had geen idee, maar ik wist plotseling, met een schokkende zekerheid, dat het spaarpotje van mijn grootmoeder voor slechte tijden meer was dan zomaar een mooie uitdrukking. Het was een letterlijke schat. Een levensveranderend bedrag.
Mijn hoofd tolde. Maar toen, terwijl ik de brieven aan het verzamelen was, glipte er eentje uit de bundel. Hij zat in een andere envelop, niet aan mij geadresseerd, maar aan mijn moeder, in het vertrouwde, sprietjesachtige handschrift van mijn grootmoeder. Ik had hem nog nooit eerder gezien.
‘Vind je het erg?’ vroeg ik aan Sarah, terwijl ik de brief omhoog hield.
‘Helemaal niet,’ zei ze vriendelijk, terwijl ze de baby meenam naar de keuken om me wat privacy te geven.
Ik zat op de vloer van mijn oude huis en las de brief die alles weer zou veranderen.
Mijn liefste Helen, zo begon het. Ik schrijf dit omdat Richards bitterheid over het land hem vergiftigt, en ik vrees dat hij er ook jouw kinderen mee vergiftigt. Hij moet de waarheid weten, maar zijn trots zal hem nooit toestaan die van mij te horen.
Het verhaal van mijn vader was dat zijn vader, mijn grootvader, door de familie van mijn moeder was bedrogen en het ouderlijk huis was kwijtgeraakt. Hij beweerde dat ze het in een moeilijke tijd hadden afgenomen en dat het de bron was van al zijn ellende.
Maar de brief vertelde een ander verhaal.
