Jaren later kijk ik vanuit mijn kantoor uit over een stad die mensen verslindt die honger hebben naar de verkeerde dingen en mensen voedt die langzaam genoeg kauwen om de graantjes van plicht te proeven. Ik heb meer grijze haren. Ik heb geleerd bij welke vergaderingen mijn stem nodig is en bij welke alleen mijn schouder. Ik heb geleerd wanneer ik een plaatsvervanger moet sturen en wanneer ik zelf door de gang moet lopen.
Mijn vader en ik spreken elkaar af en toe. Hij stelt me niet meer voor als zijn secretaresse. Een jaar na de bruiloft belde hij en zei: « Ik ben elke vrijdag bij de veteranen geweest. Ze noemen me ‘Rich’ en lachen me uit om hoe ik koffie inschenk. Ik denk dat ik het leuker vind om geplaagd te worden dan om met respect behandeld te worden. »
‘Ik vind je zo ook leuker,’ zei ik. Het was geen vergeving. Maar de weg ernaartoe werd wel iets vrijgemaakt.
Ik bewaar twee brieven in een la. De ene is van een luitenant die kapitein en vervolgens commandant werd, en die schreef: « Mevrouw, ik ben gebleven omdat ik zag dat u bleef. » De andere is van mijn vader – wijlen, onhandig, maar oprecht – die zegt: « Je bent nooit geworden wie ik je probeerde te maken. Ik probeer te zijn wie je verdiende te zijn. »
Ik draag mijn sterren niet thuis. Ryan en ik kennen elkaar zonder insignes. Hij draagt zijn eigen insignes en vraagt nooit of die van mij kleiner gemaakt kunnen worden zodat die van hem erin past. Als we kinderen krijgen, zullen ze opgroeien met de kennis van salueren en lachen zonder dat als wapen te gebruiken.
Soms, als het verkeer voorspoedig verloopt en de avond de stad in een gouden gloed hult, denk ik aan die 150 soldaten en matrozen die in die kapel opstonden. Ik denk aan hoe respect klinkt wanneer het door de jaren heen is gevormd. Ik denk aan mijn vader die ging zitten – niet uit verzet, maar omdat hij in de minderheid was tegenover een waarheid die uiteindelijk te groot was om te ontkennen.
Als je ooit bent voorgesteld als een kleinere versie van jezelf – als iemand van wie je houdt erop staat je mee te nemen naar een oude kamer waar de meubels nooit pasten – onthoud dan dit: je bent niet verplicht om de rol te spelen die zij voor je hebben ingestudeerd. Zorg voor je eigen entree. Neem je eigen mensen mee. En laat de rest van de zaal leren hoe ze moeten staan.
Mijn bruiloft leerde mijn vader niets over uniformen. Het leerde hem wel iets over zwaartekracht.
En toen de vlootadmiraal zei: « U mag uw bruid kussen, » en mijn man en ik opgelucht lachten, en de erewacht de ereboog opende voor onze uittocht, en de zon als een zegen over de trappen scheen, besefte ik dat de dag geen les was geweest. Het was een naamgevingsceremonie geweest.
Admiraal aan dek. Zijn vrouw aan zijn zijde. Familie op de rijen die voor ons hebben gekozen.
Mijn vader maakte een kostuum belachelijk dat hij niet begreep.
Honderdvijftig soldaten gaven namens mij antwoord.
