Daarna kniel ik tot haar hoogte, kijk haar in de ogen en zeg de woorden die ik al lang geleden nodig had.
‘Ik ben trots op je,’ zeg ik tegen haar. ‘Niet omdat het perfect was. Maar omdat het jou was.’
Misschien is dat wel waar dit alles naartoe heeft geleid.
Niet voor een overwinning in de rechtszaal, een inbeslaggenomen erfenis of een dramatische ondergang van een familienaam.
Maar het gaat om de simpele, radicale daad om te weigeren dat het verhaal waarmee ik ben opgegroeid, bepaalt hoe ik mijn eigen verhaal opbouw.
Mijn ouders gaven de voorkeur aan imago boven intimiteit.
Kayla gaf de voorkeur aan hun goedkeuring boven mijn bezittingen, totdat de kosten uiteindelijk bij haar thuis werden bezorgd.
Uiteindelijk besloot ik om weg te gaan.
Weglopen loste het probleem niet op.
Het heeft mijn zicht verbeterd.
Vanuit mijn huidige standpunt omvat dat perspectief iets wat ik nooit had gedacht te zullen ervaren.
Geen perfect leven.
Maar het is wel mijn leven.
Onbewerkt.
Zonder excuses.
En tot slot, genoeg.
Heb je ooit een moment bereikt waarop je niet langer accepteerde dat je de ‘vergeten’ persoon in je familie was, eindelijk je waarheid sprak en voor je eigen innerlijke rust koos in plaats van hun perfecte imago te beschermen? Als dit herkenbaar is, hoor ik graag jouw verhaal in de reacties.
