De nieuwe vrouw van mijn vader, Ivy, is jonger dan ik – hij is 61, zij is 27 en ik ben 32. Vorige maand vertelde hij me dat hij zijn testament had aangepast, zodat alles – het huis, het spaargeld, alles – naar haar zou gaan.
Toen ik hem ernaar vroeg, haalde hij zijn schouders op en zei: « Je moeder heeft je erfstukken nagelaten en je hebt een goede baan. Dat is meer dan genoeg. Je redt het wel, maar Ivy is jong – ze heeft bescherming nodig en iemand die voor haar zorgt. »
Uitsluitend ter illustratie
Ik was woedend. Ivy zat daar maar met een zelfvoldane glimlach.
Maar ik ging het er niet bij laten zitten. Nadat ik de eigendomspapieren had gecontroleerd, ontdekte ik dat het huis dat hij haar had beloofd nog steeds op zijn naam en die van mijn overleden moeder stond. De eigendomsoverdracht was nooit rond – wat betekende dat de helft juridisch gezien van mij was.
