Mama draaide zich naar mij om, haar ogen vol tranen.
Je hebt geen perfecte jurk nodig om een prachtige bruid te zijn. Je hart, je kracht, je liefde voor Mark – dat is wat straalt.
Met haar naast mij liep ik naar het altaar.
De ceremonie ging in een waas voorbij. De geloften, de kus, het applaus – ik voelde me nauwelijks aanwezig.
De ontvangst was harder. Gasten lachten zielig, fluisterden in de hoeken. Ik probeerde te dansen en te glimlachen, maar niets voelde echt.
Stacey was weg. Ze was meteen na de ceremonie verdwenen – nog steeds in mijn jurk.
Later die avond, toen de meeste gasten al vertrokken waren, kwam ze terug.
Ze had zich weer omgekleed in vrijetijdskleding en droeg de jurk in een kledinghoes. Haar gezicht was vlekkerig en haar ogen rood van het huilen.
« Emily, » fluisterde ze. « Het spijt me zo. »
Eerst kon ik haar niet aankijken. Maar toen barstte ze in snikken uit in een klapstoel.
Toen ging moeder naast haar zitten en hield zachtjes haar hand vast.
“Praat met ons, lieverd,” zei ze.
En Stacey opende eindelijk haar verhaal.
« Ik ben depressief geweest », gaf ze toe.
Ik ben maanden geleden mijn baan kwijtgeraakt. Ik heb gelogen en gedaan alsof het goed met me ging. Maar dat is niet zo. Ik kom amper mijn appartement uit. Ik scroll online door ieders gelukkige levens en voel me onzichtbaar.
Tranen rolden over haar wangen. « Ik wilde je dag niet verpesten. Ik wilde gewoon even het gevoel hebben dat ik ertoe deed. »
Haar pijn was rauw en echt.
Opeens veranderde mijn woede in bezorgdheid.
« We gaan je helpen, » zei mama. « Vanaf morgen. »
En dat hebben we gedaan.
Stacey begon de week erna met therapie bij Dr. Martinez. Ze gaat er regelmatig heen en werkt aan zichzelf. Ze heeft een nieuwe baan gevonden, slikt haar medicijnen en praat twee keer per week met me.
Het is bijna een jaar geleden. We bouwen onze band langzaam weer op.
Die dag was hartverscheurend. Maar als het mijn zus uit de duisternis heeft gehaald, was het misschien niet helemaal een verlies.
