“Iedereen zal mij zien!” schreeuwde ze door haar tranen heen.
« Fotografen, een camera, 200 gasten! En dit is vlak voor de openingsdans! Alleen jij kunt me redden. Alsjeblieft, Amelia! »
Ik heb lang naar deze puinhoop gekeken.
Goedkoop naaiwerk verborgen onder een merklabel.
De ironie was heerlijk.
Ik haalde mijn noodnaaisetje uit mijn tas.
Oude gewoontes.
« Blijf stil. Haal niet eens diep adem. »
“Dank je, dank je, dank je,” snikte ik.
Ik knielde op de grond en beschermde mijn knieën met tissues.
De zaklamp op mijn telefoon verlichtte mijn werk, terwijl de mensen buiten lachten.
Tien minuten later zag de jurk er perfect uit.
Jade keek naar zichzelf in de spiegel en zuchtte.
« Jij bent mijn redder. »
Ze wilde weggaan, maar ik hield haar tegen.
« Wacht. Je bent me excuses verschuldigd. Geen geld. Gewoon de waarheid. Vertel me dat ik die jurken heb gemaakt. Vertel me wat er echt is gebeurd. »
« Amelio, en… »
« Eén waarheid, Jade. Slechts één. »
Ze vertrok zonder een woord te zeggen.
Ik dacht dat dit het einde zou zijn.
Maar toen, tijdens haar toespraak, stond Jade op.
« Voordat ik verder ga, moet ik iets zeggen. Eigenlijk moet ik mijn excuses aanbieden. »
Mijn hart stond stil.
“Ik behandelde mijn stiefzus als iemand die geen kans had.”
Ik beloofde haar te betalen voor zes op maat gemaakte jurken, maar vertelde haar ook dat het een huwelijkscadeau was.
Ze gaf haar babygeld uit aan spullen en ik deed alsof ze mij een plezier deed.
“Vanavond, toen mijn jurk uit elkaar viel, was zij de enige die mij kon redden.”
En ze deed het. Ondanks alles.
Ze haalde een envelop uit haar tas.
“Ik verdiende haar vrijgevigheid niet.
Maar vandaag toon ik haar mijn dankbaarheid… en wat ik haar verschuldigd ben. Plus een klein extraatje voor haar kind.
Ze kwam naar me toe en gaf me een envelop.
« Het spijt me, Amelia. Voor alles. »
De zaal barstte in applaus uit, maar ik hoorde alleen mijn hart.
Niet vanwege het geld.
Maar omdat ze mij eindelijk zag als meer dan alleen een vrije naaister.
