Tegenwoordig geef ik les aan Metro City University. Ik ben getrouwd en heb een eigen gezin. Hector is met pensioen gegaan na een carrière in de bouw. Hij verbouwt groenten, houdt kippen, leest elke ochtend de krant en fietst door de buurt. Soms belt hij om zijn nieuwe tomatenplanten te laten zien of om eieren aan mijn kinderen aan te bieden, en hij maakt nog steeds dezelfde grapjes als altijd.
— « Heb je spijt van al die jaren hard werken voor je zoon? » vroeg ik hem eens.
Hij liet een diepe, tevreden lach horen:
— “Geen spijt. Ik heb mijn leven zelf opgebouwd, ja, maar waar ik het meest trots op ben, is dat ik jou heb opgebouwd.”
Uitsluitend ter illustratie.
Als ik zijn handen zie bewegen over het telefoonscherm – dezelfde handen die decennialang stenen en zware lasten hebben getild – besef ik iets onmiskenbaars.
Ik heb dan wel een doctoraat, maar Hector Alvarez is de ware bouwer. Hij bouwde niet zomaar muren – hij bouwde een leven, les na les en stille daad van liefde na stille daad.
