Zijn woorden kwamen neer met de definitiviteit van een guillotine. De commissie beraadslaagde minder dan twintig minuten. « Schuldig. » De hamer viel. De nachtmerrie was voorbij.
Er was geen feest. Ik liep terug naar mijn barak, de stilte omhulde me. Recht was geschied, maar mijn baby was er nog steeds niet. Mijn familie was kapot. Mijn moeder wilde me nog zien voordat ze vertrokken. We ontmoetten elkaar in een neutraal koffiehuis. Ze huilde over hoe Jacobs leven verwoest was, over de schaamte. Ze vroeg geen moment hoe het met me ging. « Als je gewoon wat toegeeflijker was geweest, » fluisterde ze, « dan was het nooit zover gekomen. »
Ik keek haar aan en voelde geen woede, alleen een diep verdriet. Ze zou het nooit begrijpen. « Mam, » zei ik met een zachte maar vastberaden stem, « ik heb me mijn hele leven overgegeven. Ik hou van je, maar ik kan niet langer in hun schaduw leven. » Dat was ons afscheid.
Ik schreef Harold een laatste brief. Meneer, begon ik, U hebt me geleerd dat eer alles is. Ik koos ervoor de waarheid te vertellen omdat het eervol was. Het was niet voor hem. Het was voor mij, mijn eigen verklaring dat ik de definitie van eer terugkreeg.
Mijn laatste ontmoeting was met generaal Thorne om mijn verzoek om eervol ontslag in te dienen. « Het Korps Mariniers heeft me mijn kracht en gerechtigheid gegeven, meneer, » zei ik. « Nu moet ik mijn rust vinden. »
Hij knikte. « Ga die vinden, marinier. Je hebt het verdiend. »
Ik verhuisde naar Arlington, Virginia. Ik huurde een klein appartement, een onbeschreven blad. Ik begon vrijwilligerswerk te doen bij The Mission Continues, een non-profitorganisatie die veteranen helpt. Ik begon mijn verhaal te delen in een steungroep voor vrouwelijke veteranen, en door hun gedeelde begrip vond ik heling. Mijn kleine rol groeide. De lelijkste kanten van mijn leven werden mijn grootste bron van levensvreugde.
Mijn verhaal eindigt hier, maar mijn leven niet. Ik voel nog steeds het vage litteken op mijn buik, een herinnering aan de strijd die ik heb gestreden. Maar het doet geen pijn meer. Ik heb eer, loyaliteit en familie op mijn eigen voorwaarden herdefinieerd. Mijn naam is Serena Waller, marinier, overlever, strijder. En ik heb eindelijk mijn eigen dageraad gevonden.
