Mijn schoonzus kon geen kinderen krijgen. Dus, op haar verjaardagsfeest in het landhuis van haar schoonouders, pakte ze een zware marmeren taartstandaard en sloeg die op mijn hoofd kapot toen ik acht maanden zwanger was. Wat haar familie deed tijdens de drie minuten stilte die volgden, veranderde het leven van mijn dochter en maakte van mij iemand die ik nooit had gedacht te moeten worden. Derek en ik begonnen in een klein appartement met afbladderende keukenkastjes en uitzicht op de parkeerplaats, niet in een chique huis midden in de nowhere. Toen ik die twee roze streepjes zag, draaide hij me rond in onze kleine keuken, waarbij ik bijna de prullenbak omstootte, en lachte hij als een kind. We dachten dat het delen van dit nieuws met zijn familie alles beter zou maken. In plaats daarvan zei haar moeder aan de telefoon in diezelfde keuken: « Nou, dat is zeker… onverwacht. » Haar vader gromde en glipte weg, en de stem van haar zus klonk scherp en bitter door de lijn: « Het zal voor sommige mensen wel goed zijn. » Ik wist van haar onvruchtbaarheid. Ik wist van de jarenlange mislukte behandelingen, de scheiding, de manier waarop haar gezicht vertrok zodra het woord kinderen viel. Ik deed mijn best om begripvol te zijn, om mijn vreugde te temperen. Maar elk familiediner, elk feestje, elk bezoek aan hun grote huis in de buitenwijk werd een gelegenheid om mij te ontleden. Opmerkingen over mijn « loop als zwangere vrouw ». Grappen over « ballonvrouwen » en over mannen die « karakter » nodig hebben. Mijn schoonmoeder hield me nauwlettend in de gaten als ik langer dan vijf minuten ging zitten. Telkens als ik met Derek probeerde te praten, streek hij met zijn hand over zijn voorhoofd en zei: « Heb begrip voor haar. Ze maakt veel mee. »