Een paar dagen later kwam April mijn kamer binnen met een aktetas. Binnenin zaten bankformulieren, een notariële pagina en een afdruk van mijn beleggingsrekening. Ze ging naast me op het bed zitten, haar toon voorzichtig. Ze zei dat ze alleen een kortetermijnoverdracht nodig hadden, dat ze het binnen zes maanden zouden terugsturen, dat het zou helpen om hun toekomst en die van de kinderen veilig te stellen.
Ik vroeg haar hoe ze bij mijn accountgegevens was gekomen. Ze glimlachte, maar haar ogen niet. Ze zei dat ze altijd mijn wachtwoorden kende en dat ze soms ‘moest vragen hoe het met me gaat’.
Die nacht lag ik slapeloos en staarde naar de langzaam draaiende plafondventilator boven me. Er ging iets kapot. Ik dacht aan mijn overleden echtgenoot, aan hoe we jarenlang hadden gespaard, stukje bij beetje, zonder ooit kapitaal aan te raken. Ik dacht eraan hoe ik April $ 2.000 had geleend om de versnellingsbak te repareren en hoe ze het nooit aan mij had teruggegeven. Ik realiseerde me dat ik naar een huis was verhuisd waar liefde aan bepaalde voorwaarden was verbonden. Tegen het einde van die tweede week liet ik de slaapkamerdeur niet meer open voor de nacht.
Terugkijkend vraag ik me af of iemand van jullie deze verandering ooit ook heeft gevoeld. Wanneer een knuffel een transactie wordt. Wanneer vriendelijkheid verandert in valuta. Als je ooit iemand zo hebt vertrouwd dat je naar hun huis bent verhuisd om de muren strakker te voelen worden, dan weet je waar ik het over heb. En als je dat nog niet hebt gedaan, blijf dan bij me. Want wat er daarna gebeurde, opende alles wijd. En toen dat gordijn viel, was er geen schijn meer te doen. Niet voor mij, niet voor hen, niet voor wie dan ook.
Aan het begin van de derde week veranderden de dingen van subtiel naar voor de hand liggend. Ik merkte het voor het eerst op bonnetjes van de supermarkt. Ik bood altijd aan om te betalen voor wat ik gebruikte – melk, brood, mijn favoriete kamillethee. Maar op een middag liet April de bon op de toonbank liggen, omcirkelde de producten in rode inkt en schreef de som ernaast. Toen voegde ze een plakbriefje toe: Jouw deelname. Bedankt. Geen begroeting, geen smiley, alleen een nummer.
Later die avond gaf ze me een gedrukte lijst met maandelijkse rekeningen – met uittreksels gemarkeerd en in kolommen. Ze wees naar mijn naam onderaan en zei met een kalme stem: « Gerechtigheid maakt alles duidelijk. Op deze manier blijven gezinnen sterk. » Russell zei die avond niet veel, maar hij knikte instemmend terwijl hij door zijn telefoonscherm scrolde. Ik maakte geen bezwaar. Ik ging naar boven met een krant in mijn hand, ging op de rand van het bed zitten en staarde naar de rekening. Het bedrag was niet buitensporig, maar de boodschap was luider dan het getal. Ze wilden hun moeder niet in hun huis. Ze wilden een huurder.
Een paar dagen later vond ik Russell in de keuken, terwijl hij door een klein zwart notitieboekje bladerde. Toen ik binnenkwam, sloot hij het te snel. Hij zette het op de toonbank en glimlachte alsof er niets gebeurd was. Later die avond, toen ze vertrokken, keek ik in de la waar ik mijn persoonlijke aktetas bewaarde. Het was een beetje verschoven. De tabbladen zijn verschoven. Sommige documenten lagen niet op de plek waar ik ze de vorige keer had achtergelaten. Ik had geen bewijs nodig om het te weten. Ik heb in de loop der jaren genoeg gezien om op mijn intuïtie te vertrouwen. Er gebeurde iets achter mijn rug om.
De volgende ochtend, bij het ontbijt, stipte April terloops het onderwerp successieplanning aan. Ze vroeg of ik ooit had overwogen om mijn rekeningen te vereenvoudigen, ze zei dat ze had gelezen dat gezamenlijke rekeningen gemakkelijker zijn in geval van nood. Toen noemde ze de moeder van haar vriendin, die alles in een trustfonds voor haar kinderen stortte « zodat er later geen vragen zouden zijn ». Ik nam niet op. Ze ging verder. Ze zei dat het niet om geld ging; Het gaat om helderheid van geest, om je voor te bereiden op de toekomst, om gemoedsrust.
Russell voegde eraan toe dat hij indien nodig kan helpen met papierwerk. Hij deed het voor klanten. Hij had sjablonen. Hij was in staat om het hele proces soepel te laten verlopen. Ik keek naar mijn bloemblaadjes. De melk werd warm. De lepel lag zwaar in mijn hand.
