Dankzij een afleidingsmanoeuvre van Emily – die eindelijk doorhad dat ze slechts een onderhandelingsmiddel was – nam ik contact op met mijn advocaat. Samen hebben we Bradens schuld afgekocht.
Hij dacht dat hij bang was voor de maffia. Nu zou hij bang voor mij zijn.
Tijdens zijn extravagante receptie dwong Braden Beatatrice om gasten te bedienen, verkleed als dienstmeisje. Toen ze een dienblad liet vallen, sloeg hij haar waar iedereen bij was.
Dat was het einde.
De lichten gingen uit. De schermen lichtten op. Het bewijsmateriaal kwam aan het licht: video’s, bankrekeningen, dreigberichten. De naakte waarheid, onmogelijk te ontkennen.
De investeerders sloegen op de vlucht. Zijn maîtresse volgde, en liet de parels van mijn vrouw op de grond achter.
Toen Braden me probeerde aan te vallen, werd hij direct gestopt. Deze keer waren leugens niet meer mogelijk.
Hij tekende voor de overdracht van al zijn bezittingen. Daarna werd hij door de politie meegenomen.
Emily smeekte op haar beurt. Maar ze had haar moeder zien lijden zonder iets te doen. Ik vroeg haar te vertrekken. Niet uit wraak. Maar voor gerechtigheid.
Drie maanden later schilderde Béatatrice in de zon, op het dek van een jacht. Ze was de kelder, de regen, de wreedheid vergeten. De artsen spraken van beschermende amnesie. Ik sprak van barmhartigheid.
Braden werd veroordeeld tot levenslange gevangenschap. Emily werkt nu ver weg, zonder privileges.
Wat mij betreft, begreep ik één essentieel ding:
Rijkdom beschermt niet tegen monsters. Maar verstandig gebruikt, kan het ze wel vernietigen.
Ze dachten dat ik oud was. Ze vergaten dat ik mijn imperium niet geërfd had. Ik heb het zelf opgebouwd.
En ik wist nog steeds heel goed hoe ik terug kon nemen wat van mij was.
