– Voor… Maria…
Ik omhelsde haar, nog steeds niet begrijpend. Na een paar minuten sloot hij voorgoed zijn ogen.
Het mysterie in het kussen
Op de avond van de wake, zittend op het terras, scheurde ik mijn kussen open. Wat ik aantrof, benam me de adem: netjes opgevouwen bankbiljetten, een paar kleine gouden munten en drie oude spaarboekjes.
Ik verstijfde en barstte toen in tranen uit. Het bleek dat hij jarenlang elk klein beetje geld dat zijn kinderen hem gaven, had gespaard, plus het geld van de verkoop van een klein stukje land. In plaats van het uit te geven, verstopte hij het allemaal in dat kussen… en liet het aan mij na.
Er zat ook een briefje in, nauwelijks leesbaar:
« Dochter, je bent de hardstwerkende en liefste schoondochter die ik ooit heb ontmoet. Ik laat je geen rijkdom na, maar laat dit je helpen een beter leven te leiden. Geef de broers van je man niet de schuld – ik heb zelf besloten dit aan jou na te laten, omdat jij degene was die twaalf jaar voor me heeft gezorgd. »
Tranen van dankbaarheid
Ik huilde eindeloos. Niet vanwege het geld, maar vanwege de liefde en waardering die hij me toonde. Ik dacht dat mijn offer slechts de plicht van een schoondochter was. Maar Tatay Ramón liet me zien dat vriendelijkheid, zelfs zonder de verwachting van een beloning, nooit sterft.
Op de dag van de begrafenis klonk er weer gefluister:
« Wat zou hij hebben achtergelaten? Hij had niet eens een pensioen. »
Ik glimlachte alleen maar. Want niemand kende de ware erfenis die hij me naliet – niet alleen zijn spaargeld, maar ook zijn oprechte dankbaarheid en vertrouwen.
Mijn tweede vader
Elke keer dat ik naar dit oude kussen kijk, denk ik aan Tatay Ramón. In mijn hart was hij niet alleen een schoonvader, maar ook een tweede vader, die me de betekenis van ware opoffering, dankbaarheid en onvoorwaardelijke liefde leerde.
En elke dag zeg ik tegen mezelf: ik zal beter leven, met meer liefde, zodat zijn kostbaarste erfenis nooit verloren zal gaan.
