Toen ik thuiskwam, vond ik onze slaapkamer bijna leeg – haar kleren, toiletartikelen en zelfs ingelijste foto’s waren verdwenen. Het is nu drie dagen geleden. Ze heeft niet gebeld, heeft niet ge-sms’t. Onze zoon logeert bij haar ouders en ik heb hem ook niet kunnen zien.
Ik blijf die nacht in mijn hoofd afspelen. Had ik mijn trots moeten inslikken en de fooi moeten betalen om de vrede te bewaren? Misschien. Maar ik kan het gevoel niet van me afschudden dat respect belangrijker is dan geld – dat een man niet moet toekijken terwijl zijn ouders subtiel worden beledigd.
Toch, zittend in dit rustige huis, kan ik het niet helpen me af te vragen: had ik er verkeerd aan om voet bij stuk te houden? Of was ik gewoon de enige die wilde zeggen wat niemand anders zou zeggen?
Notitie: Dit verhaal is een fictief werk geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd. Elke gelijkenis is toevallig. De auteur en uitgever wijzen nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of vertrouwen af. Alle afbeeldingen zijn alleen ter illustratie.
