Uren later arriveerde Emma, terwijl het Texaanse landschap vervaagde tot een aquarel van lege wegen en een eindeloze lucht. Ze reed de parkeerplaats op, gedachten en angsten maalden door haar hoofd. De enorme omvang van haar beslissing begon tot haar door te dringen, maar met een gevoel van ongebreidelde vrijheid. Ze was niet langer onder Dianes controle, en Diane was zowel bedreigend als opwindend.
Emma’s eerste nacht tijdens de operatie, onder een sterrenhemel. Ze lag wakker, gedachten maalden door haar hoofd als rusteloze motten. Ze was altijd al een vechter geweest, hoewel ze dat tot nu toe niet besefte. Dezelfde vastberadenheid die haar uit haar huis had verdreven, leidde nu haar volgende stappen.
De volgende ochtend stortte Emma in in het flauwe zonlicht en hernieuwde vastberadenheid. Ze had een plan nodig. Haar eerste telefoontje was naar haar oude kamergenote op de universiteit, Sara, die een paar steden verderop woonde. Ze hadden elkaar jaren niet gesproken, maar Emma herinnerde zich Sara’s warmte en oprechtheid. Een bedreiging, een deel van haar dat zich schrap zette voor afwijzing.
« Emma? Voor jou? » Sarahs stem was als balsem voor haar gespannen zenuwen, en toen Emma het snel uitlegde, aarzelde Sarah geen moment. « Verhuis hierheen vanwege, » zei ze voorwaardelijk. « We komen er samen wel uit. »
Emma arriveerde voor de middag bij Sarahs appartement. Het appartement was klein maar knus, compleet met niet bij elkaar passende apparaten en een lichte, eclectische inrichting die bruiste van het leven in Sarah. Emma voelde een last van haar schouders vallen toen Sarah haar in haar armen sloot, haar gemeenschapsgevoel en onwrikbare steun.
De volgende weken stonden in het teken van actie. Emma bracht haar dagen door met het zoeken naar werk en haar nachten met het delen van gelach en herinneringen met Sarah. Afwijzingen kwamen in golven, en elke « nee » was een klap voor haar zelfvertrouwen. Maar Emma’s vastberadenheid was sterker dan haar voornemen; ze was vastbesloten om het leven op te bouwen dat ze verdiende.
Een doorbraak kwam onverwacht. Emma stuitte op een plaatselijke bakker met een bordje « Persoon gezocht » op de ramen. Ze kwam binnen zonder een woord te zeggen en de geur van vers brood en gebak omhulde haar als warme armen. De eigenaresse, mevrouw Rodriguez, was een vriendelijke vrouw die Emma’s oprechtheid en haar bezoek aan haar werk meteen waardeerde.
