Na een hartelijk gesprek legde ze de situatie rustig uit. Samen bedachten ze een slimme oplossing.
De manager belde mijn schoonouders en herinnerde hen er beleefd aan dat hun rekening onbetaald was en dat als deze niet snel werd betaald, de « bevoegde instanties » mogelijk gewaarschuwd moesten worden. Binnen enkele minuten kwamen ze terug, met rode gezichten en plotseling gevonden portemonnees. Mijn moeder bedankte het personeel, genoot van haar dessert en vertrok met stille waardigheid.
De volgende ochtend belde mijn schoonmoeder alsof er niets was gebeurd en bleef volhouden: « Wij betalen altijd ons deel », alsof het hele incident een misverstand was. Maar er was iets veranderd. Vanaf die avond eindigde elke familiemaaltijd met haar opgewekte aankondiging: « Laten we deze keer allemaal apart betalen! »
Op haar kalme, elegante manier bereikte mijn moeder wat geen enkele confrontatie ooit zou kunnen bereiken. Ze leerde hun dat ware klasse niet wordt afgemeten aan rijkdom, maar aan respect en verantwoordelijkheid.
