Later, toen ik hem in bed stopte, fluisterde hij: « Mama… nu weet ik hoe een echte vader klinkt. »
Ik kuste hem op zijn voorhoofd. « Je hebt er al een tijdje een, schat. Nu is het officieel. »
De jurk hangt nu in een glazen vitrine in onze slaapkamer. Niet omdat hij perfect is – hoewel hij eruitziet als een kunstwerk – maar omdat hij symbool staat voor wat we die dag daadwerkelijk hebben opgebouwd:
Een gezin dat voor elkaar kiest.
Een man die dapper genoeg is om op te komen voor het kind van wie hij houdt.
En een jongen die zijn hart en ziel in het garen legde en iets onvergetelijks creëerde.
Die dag liet me niet zien wie Loretta was. Dat wist ik al.
Het liet me zien wie Michael was – en wie wij samen waren.
Een echt gezin. Gebouwd op liefde, loyaliteit en moed.
