In de bruidssuite, vlak voor de ceremonie, zat mijn beste vriendin Jessica haar handen te wringen. Haar angst stond in schril contrast met mijn eigen vreemde kalmte. « Weet je dit absoluut zeker, Chlo? Dit is waanzin. Twee jurken? Een verborgen recorder? Het lijkt wel iets uit een spionagefilm. Wat als ze niets doet? Wat als ze vandaag gewoon… aardig is? »
Ik bracht kalm de laatste laag lippenstift aan en mijn spiegelbeeld onthulde een vrouw met een verontrustende kalmte. Adem in, adem uit. Jij bent het oog van de storm. « O, ze zal wel iets doen, Jess, » antwoordde ik zachtjes, maar met een zweem van staal. « Een roofdier kan haar strepen niet veranderen, niet op een dag dat ze het gevoel heeft dat haar territorium wordt binnengevallen. Ze heeft een jaar lang geprobeerd me te ondermijnen. Vandaag zal ze geloven dat ze me in het nauw heeft gedreven, dat ik weerloos ben. Ze zal de laatste, publieke klap niet kunnen weerstaan. » Ik draaide me van de spiegel af om naar mijn vriendin te kijken, mijn uitdrukking verhardde lichtjes. « Ze zal mijn dag niet verpesten. Ik zorg er alleen voor dat de val net zo mooi is als het aas. »
Alleen ter illustratie
Mark, God zegene zijn onschuldige hart, zag er niets verkeerds in. « Probeer mijn moeder maar te negeren, » fluisterde hij na de ceremonie, terwijl hij mijn voorhoofd kuste terwijl we wachtten op de aankondiging. « Ze gedraagt zich zo. Ze is gewoon doodsbang om haar ‘kleine jongen’ te verliezen. » Zijn naïviteit was tegelijkertijd zijn mooiste eigenschap en zijn gevaarlijkste tekortkoming. Hij zag een bezitterige, ietwat dramatische moeder; ik zag een saboteur. Ik zag een vrouw die het huwelijk van haar zoon niet als een vreugdevolle verbintenis zag, maar als een vijandige overname.
Het moment brak aan, zoals ik al had voorspeld tijdens de toosts. Kristallen glazen klonken en de balzaal vulde zich met vrolijk gelach. Eleanor, met een glas dieprode, bloedrode Bordeaux in de hand, liep naar de eretafel, duidelijk om het gelukkige paar te feliciteren. Haar glimlach was breed en haar ogen fonkelden met een roofzuchtig licht dat alleen ik leek te herkennen.
Ze bewoog doelbewust, als een haai die zich een weg baant door een school nietsvermoedende vissen. Toen ze achter mijn stoel langs liep, werden haar bewegingen een symfonie van opzettelijke onhandigheid. Een theatraal ‘struikelen’, een beetje te perfect, een scherpe, geveinsde zucht, en de wereld leek in slow motion te bewegen. Het hele glas rode wijn boog in de lucht, een perfect karmozijnrood lint tegen mijn smetteloze witte jurk.
Het verspreidde zich over mijn rug, van mijn rechterschouder tot mijn middel, een afschuwelijke vlek die openbloeide als een verse wond. De kamer werd stil. Het gelach stopte, de muziek vervaagde en het enige geluid was een collectief, angstig gekreun dat alle lucht uit de kamer leek te zuigen.
« O mijn God! Chloe, mijn lieve kind, het spijt me zo, zo! » Eleanors stem was perfect georkestreerd, en vertolkte schok en berouw, en klonk van geconstrueerde wanhoop. Ze rende naar voren met een linnen servet en veegde koortsachtig de gemorste vloeistof op. Haar acties maakten de vlek alleen maar groter, erger en verwoestender. « Hoe kon ik zo onhandig zijn? De jurk van mijn prachtige, pasgeboren dochter… helemaal verpest
