4. De Kalmte
Het hele gezin keek naar me en wachtte op de tranen, op het hysterische, gebroken snikken dat ze gewend waren.
Maar de tranen bleven uit.
Langzaam en bedachtzaam pakte ik mijn linnen servet. Ik depte mijn jurk niet af. Ik veegde rustig mijn handen af. Ik keek naar de zich uitbreidende, lelijke rode vlek. Toen keek ik op en mijn ogen ontmoetten die van mijn schoonmoeder.
« Je hebt gelijk, Margaret, » zei ik.
Mijn stem was een volmaakte, ijzige kalmte. Zo ontdaan van de emotie die ze had verwacht dat ze ervan terugdeinsde. Davids hoofd schoot omhoog. Zijn ogen waren wijd open van een nieuwe, opkomende verwarring. Ik had zijn moeder in tien jaar nog nooit bij haar voornaam genoemd.
5. De bom
« Wat… wat zei je net? » stamelde David, en vond eindelijk zijn stem terug.
Ik stond op, de vernielde jurk droop op het onbetaalbare tapijt. « Ik zei, » herhaalde ik met heldere stem, « dat ze gelijk heeft. Ik ben nutteloos… omdat ik een schip probeer te redden dat zo vastbesloten is te zinken. »
Ik keek David aan. « Heb je enig idee wie de schuld van 30 miljoen dollar heeft gekocht waar je bedrijf zes maanden geleden niet aan kon voldoen, David? Weet je wie de bank ervan heeft weerhouden dit huis, deze tafel en de stoel waar je op zit in beslag te nemen? »
Ik liet de vraag in de lucht hangen. Hun gezichten waren lege maskers van onbegrip.
« Ik was het, » zei ik. « Met mijn erfenis. De ‘huisvrouw’ zonder marktwaarde is de afgelopen zes maanden je enige schuldeiser geweest. »
Ik zag de kleur uit hun gezichten verdwijnen.
« De afgelopen zes maanden heb je je bedrijf niet gerund, David. Je hebt voor mij gewerkt. En eerlijk gezegd, » zei ik terwijl ik van zijn bleke, geschrokken gezicht naar dat van Margaret keek, « zijn je prestaties abominabel geweest. »
