Malik verging het niet veel beter. Hij stond naast zijn moeder tijdens de uitspraak, een gebroken man die zijn arrogantie én zijn vrijheid was kwijtgeraakt. De jury had geen medelijden met een echtgenoot die een plan had gesmeed om zijn vrouw te vermoorden voor het verzekeringsgeld. Hij werd veroordeeld tot vijftien jaar in een zwaarbeveiligde gevangenis. Alsof dat nog niet erg genoeg was, trok de staatslicentiecommissie zijn architectenlicentie permanent in. Zelfs als hij ooit vrij zou komen, zou hij nooit meer iets kunnen bouwen. Hij was uit zijn vakgebied verdwenen, net zoals hij had geprobeerd mij uit het bestaan te wissen.
En dan was er Emily. Ze zat niet achter de tralies, maar haar gevangenis was gemaakt van schaamte en schulden. De eenzame haaien en schuldeisers konden het niets schelen dat ze gemanipuleerd was. Het enige waar ze om gaven, was de handtekening op de documenten. Haar ouders, die zo trots waren geweest op hun status, werden gedwongen hun historische landgoed te verkopen om de schuld van een half miljoen dollar te dekken die Genevieve op Emily’s naam had opgebouwd. De schande was compleet. Emily vroeg bij verstek een scheiding aan van Maliks broer, waarmee ze de banden verbrak met de giftige familie die haar had geruïneerd, maar de schade was al aangericht. Ze verhuisde naar een klein huurappartement, gemeden door haar voormalige sociale kring, die haar alleen nog kende als het domme meisje dat haar schoonmoeder haar toekomst had laten verkwisten. Ze liep met gebogen hoofd door de stad, levend in de schaduw van haar eigen naïviteit, een constante herinnering dat blinde loyaliteit de gevaarlijkste zwakte van allemaal is.
De inkt op de koopakte van mijn oude appartement was nog maar nauwelijks droog, maar de cheque in mijn hand voelde zwaar en veelbelovend aan. Ik had het huis waar Malik en ik woonden, het huis dat Genevieve van me had proberen te stelen, verkocht voor het dubbele van de marktwaarde. De publiciteit rond deze zaak had een biedingsoorlog ontketend, en ik was maar al te blij om te profiteren van de schande.
Zonder een tweede blik op te werpen, verliet ik het gebouw en liet de spoken van mijn huwelijk achter in de muren. Met het kapitaal van de verkoop en de schikking in een civiele rechtszaak tegen de erfgenamen van Vance, bouwde ik niet alleen mijn leven opnieuw op, maar breidde het ook uit. Ik huurde een strak, modern kantoor op de 45e verdieping van de hoogste wolkenkrabber van de stad. Op de glazen deur hing een eenvoudig, elegant bordje in zilveren letters: « Zara Solutions, Financial Intelligence and Fraud Investigation. »
Mijn telefoon stond al onophoudelijk te rinkelen. Het leek wel alsof elke rijke erfgenaam en achterdochtige echtgenoot in de stad wilde dat de vrouw die Geneva Vance ten val had gebracht, hun leven doorlichtte. Ik had van mijn trauma een imperium gemaakt.
Ik zat in een hoge leren fauteuil en keek naar de ramen van vloer tot plafond die een panoramisch uitzicht boden over de uitgestrekte stad beneden. Van bovenaf leken de mensen op mieren en de problemen uit het verleden onbeduidend. De zon ging onder en wierp een gouden gloed over de horizon, een symbool van de nieuwe dageraad die ik voor mezelf had gecreëerd.
Op het elegante mahoniehouten bureau stond een klein, handgemaakt doosje, ingepakt in een gouden lint. Ik reikte ernaar en maakte het lint los, waarna ik het deksel optilde en een rij donkere, decadente chocoladetruffels tevoorschijn haalde. Ik pakte er een en bekeek hem in het schemerlicht. Hij smaakte naar noten, was volkomen veilig en volledig gifvrij. Ik bracht hem naar mijn lippen en beet er langzaam en weloverwogen in, de rijke zoetheid smeltend op mijn tong. Het smaakte naar overwinning. Het smaakte naar vrijheid.
Ik kauwde langzaam, genietend van de textuur en de smaak, terwijl mijn blik over de stad dwaalde waar mijn vijanden in hun cellen wegkwijnden of zich in schaamte verscholen. Een lichte, tevreden glimlach verscheen op mijn lippen toen ik de laatste hap doorslikte.
