Toen de deuren achter hen dichtvielen, brak de spanning in onze kamer. De bestuursleden hieven hun glazen. Meneer Sterling omhelsde me. De muziek begon weer – vrolijk, luid en echt.
Ik keek naar David. « Je had het haar kunnen vertellen, » fluisterde ik. « Je had haar maanden geleden al kunnen tegenhouden. »
David glimlachte en kuste mijn voorhoofd. « En de blik op haar gezicht missen? Bovendien moest ze het leren. »
De les: Maya’s arrogantie werd tenietgedaan door een simpele, brute waarheid: de luidruchtigste persoon in de kamer is zelden de machtigste. Ze verdreef de schaduw van status en miste de essentie van macht. Ze beoordeelde een boek op zijn kaft en schreef daarmee het laatste hoofdstuk van haar eigen maatschappelijke ondergang.
Macht gaat niet over wie je uitnodigt voor je bruiloft. Het gaat over wie er komt omdat ze respect hebben voor wie je bent, niet alleen voor wat je bezit.
Ik danste met mijn man, de zoon van de voorzitter, in een kamer vol liefde en kracht, terwijl mijn zus naast haar in de dure, glinsterende puinhoop van haar eigen ijdelheid zat.
