In Grand Ballroom B speelde zich echter een heel ander tafereel af.
Maya zat in het midden van de eretafel, haar glimlach als een vlaag van paniek. Naast haar zweette Richard hevig en keek hij elke dertig seconden op zijn Rolex.
De zaal was ingericht voor 300 personen. Er waren misschien wel veertig gasten aanwezig.
Het waren Maya’s vrienden van haar yogales, verre neven en nichten van Richard en een paar lagere medewerkers uit Richards team die zich verplicht voelden om te komen opdagen.
Maar de VIP-tafels? De tafels gereserveerd voor de « Raad van Bestuur », de « VP Operations », de « CFO »?
Ze waren leeg.
Desolaat, vernederend leeg. De smetteloos witte tafelkleden en de dure bloemstukken stonden er onaangeroerd bij, een spot met Maya’s arrogantie.
« Waar zijn ze, Richard? » siste Maya, haar stem trillend van de opkomende hysterie. « Je zei dat ze geaccepteerd hadden! Je zei dat de CEO een persoonlijke RSVP had gestuurd! »
Richard was bleek en veegde zijn voorhoofd af met een servetje. « Ik… ik begrijp het niet. Ze hebben het geaccepteerd. Allemaal. De secretaresse van de CEO heeft het gisteren bevestigd. Misschien… misschien was er een verkeersongeluk? Een noodgeval binnen het bedrijf? »
De stilte in Balzaal B was oorverdovend. Het strijkkwartet speelde voor een holle zaal. De obers stonden ongemakkelijk tegen de muren. Elke minuut die voorbijtrok, was een nieuwe snee in Maya’s ego. Ze had tegen iedereen opgeschept – tegen onze ouders, tegen de neven en nichten, tegen mij – dat haar bruiloft hét sociale evenement van het seizoen zou zijn.
En nu was ze de koningin van een leeg koninkrijk.
« Dit kan niet, » snauwde Maya. Ze stond op, haar stoel schraapte luid over de vloer. « Ze moeten verdwaald zijn. Het hotel is verwarrend. Ze zijn waarschijnlijk naar de verkeerde ingang gegaan. »
Ze keek naar de scheidingswand. Door de geluidsisolatie heen voelde ze de dreunende bas van de muziek uit mijn receptie. Ze hoorde het gedempte gejuich en gelach.
Er schoot haar een verschrikkelijke, onmogelijke gedachte te binnen.
« Ik ga even kijken, » zei Maya. Ze greep haar zware rokken en liep naar de gang die de twee gangen met elkaar verbond.
“Maya, wacht!” riep Richard doodsbang, maar ze was al weg.
Maya stormde door de dubbele deuren van Grote Balzaal A , haar gezicht rood, haar ogen wild. Ze zag eruit als een bezeten vrouw.
Ze bleef abrupt staan.
Mijn zaal zat bomvol. Het was niet zomaar vol, het was overvol. Maar het was niet de hoeveelheid mensen die Maya’s knieën deed knikken. Het was wie ze waren.
Aan de tafel het dichtst bij het bruidspodium zaten mannen en vrouwen in onberispelijke, op maat gemaakte pakken. Ze dronken vintage champagne. Ze lachten.
Maya herkende ze meteen van de website van het bedrijf en van de jaarverslagen die Richard op hun salontafel had liggen.
Er was de Chief Financial Officer, de VP Global Operations en de volledige raad van bestuur van Apex Corp.
En daar stond meneer Sterling , de legendarische CEO en voorzitter van Apex Corp., met een microfoon in zijn hand een toost uit te brengen. De man die Richard in de lift zag, was te bang om zelfs maar met hem te praten.
Maya’s hersenen raakten kortgesloten. De mensen die ze had uitgenodigd – de mensen wier aanwezigheid haar bestaan moest bevestigen en haar superioriteit ten opzichte van mij moest bewijzen – waren er allemaal. Op Anna’s ‘arme’ bruiloft.
Ze kon zich niet beheersen. De vernedering was te groot, de verwarring te overweldigend.
“WAAROM?!” gilde Maya, haar stem klonk door de kamer.
De muziek stopte. Meneer Sterling legde de microfoon neer. Driehonderd hoofden draaiden zich om naar de vrouw in de trouwjurk die in de deuropening stond, er gestoord uitziend.
Maya stormde de kamer binnen, negeerde het gehijg en liep regelrecht naar de VIP-tafel.
« Waarom ben je hier?! » vroeg ze, terwijl ze met een trillende vinger naar meneer Sterling wees. « Je had op mijn bruiloft moeten zijn ! Mijn man is Richard! Hij is het hoofd van de afdeling Verkoop! Je hebt je bij ons aangemeld ! »
Richard, die haar achterna was gerend, stormde net op tijd de kamer binnen om zijn vrouw te horen schreeuwen tegen de CEO van zijn bedrijf. Hij zag eruit alsof hij wilde dat de vloer open zou barsten en hem in zijn geheel zou verzwelgen.
Meneer Sterling keek Maya aan met een verwarde, licht geamuseerde blik. Hij was een man met immense macht en hij kon het niet waarderen als de vrouw van een afdelingshoofd hem uitschold.
« Pardon, mevrouw? » zei meneer Sterling met een koele, gezaghebbende stem. « Ik denk dat u zich vergist. »
