Bijna tien jaar later werd ik directeur met een salaris van zes cijfers. Ik smeekte hem om met me mee naar de stad te verhuizen, maar hij weigerde altijd. « Ik ben gewend aan mijn eenvoudige leven, » zei hij dan.
Toen verscheen hij op een dag op mijn kantoor. Hij zag er tenger uit – zijn haar was wit, zijn handen trilden.
Hij zat stil en zei: « Jongen… ik ben ziek geweest. De dokter zegt dat ik een operatie nodig heb. Het kost ongeveer zestig miljoen. Ik heb niemand anders, dus… kan ik wat geld lenen? »
Een tijdje kon ik niet praten. Herinneringen kwamen terug – de nachten dat hij honger had zodat ik kon eten, de keren dat hij door de regen sjokte om me eten te brengen. Uiteindelijk keek ik hem aan en zei:
« Nee, pap. Ik leen je niets. »
Hij verstijfde, zijn ogen werden donker, klaar om stilletjes te vertrekken. Maar ik stak mijn hand uit, greep zijn hand en viel op mijn knieën.
« Omdat je mijn vader bent, » zei ik door mijn tranen heen. « We hoeven niets te lenen. Je hebt je hele leven voor mij opgegeven. Nu is het mijn beurt om voor je te zorgen. Mijn geld is van jou – altijd. »
Hij barstte in tranen uit. Ik omhelsde hem en voelde zijn tengere lichaam trillen in mijn armen.
Na die dag kwam hij bij mij wonen. Mijn vrouw heette hem hartelijk welkom. Hij weigerde alleen maar te rusten – hij hielp altijd met kleine klusjes. In het weekend gingen we samen uit, lachten en genoten van het leven dat hij ooit voor me had gedroomd.
Mensen vragen soms: « Waarom behandel je je pleegvader zo goed? Hij heeft je amper geld gegeven. »
Ik glimlach dan altijd en zeg:
« Hij heeft me opgevoed met zijn bloed – letterlijk – en de beste jaren van zijn leven. Hij was niet mijn echte vader, maar hij hield meer van me dan wie dan ook ooit zou kunnen. »
Er zijn schulden in het leven die je nooit met geld kunt afbetalen. Maar als iemand je liefde en opoffering geeft, is de enige juiste manier om die terug te betalen niet met rijkdom, maar met je hele hart.
