Mijn pasgeboren zoon, die in het ziekenhuis lag, werd op bepaalde dagen van de week plotseling ziek: ik plaatste camera’s in de kamer en was met afschuw vervuld toen ik de opname bekeek 😱😱
Mijn pasgeboren zoon lag bijna een maand in het ziekenhuis. Door ademhalingsproblemen was hij aangesloten op apparaten, en elke dag vreesde ik het ergste. Het was de moeilijkste maand van mijn leven.
We baden dat hij het zou overleven. Maar al snel begon ik een vreemd patroon te merken.
Op bepaalde dagen van de week verslechterde zijn toestand plotseling. De apparaten begonnen te piepen, de waarden daalden, en de artsen renden in paniek de kamer binnen.
Daarna — stabiliseerde alles zich weer.
Ik dacht dat het toeval was. Totdat ik iets verontrustends opmerkte: deze verslechteringen gebeurden alleen wanneer dezelfde verpleegster dienst had — een vrouw van ongeveer zestig jaar.
Wanneer zij er niet was, ging het beter met de baby. Toeval? Of iets anders?
Mijn hart vond geen rust. Ik voelde dat ik de waarheid moest achterhalen. Ik installeerde een verborgen camera in de kamer — de enige manier om te weten te komen wat er gebeurde als ik naar huis ging.
Toen ik de opname bekeek, was ik diep geschokt door wat ik zag
Op het scherm zag ik hoe de verpleegster zich over mijn baby boog, hem iets zacht toefluisterde en daarna… een klein flesje uit haar zak haalde en een vloeistof in het infuus goot.
Enkele seconden later begonnen de apparaten te piepen — mijn kind stikte.
De vrouw keek rustig toe, zonder iemand te roepen. Pas na enkele minuten deed ze alsof ze in paniek raakte en riep om hulp.
Ik liet de opname vol afgrijzen aan de artsen zien.
Het bleek dat deze verpleegster jaren geleden haar eigen kind had verloren — de baby stierf in haar armen. Daarna kreeg ze een psychische inzinking, maar wist haar toestand te verbergen en bleef werken.
Tijdens het verhoor herhaalde ze steeds dezelfde zin:
