Onder hetzelfde dak wonen als Deborah voelde als een strijd waar ik niet voor had getekend. Ze leek er plezier in te scheppen om me in het nauw te drijven. Deborah was om middernacht druk bezig in de keuken, met potten en pannen die op elkaar rammelden alsof ze een feestmaal aan het voorbereiden was, maar er was geen feestmaal.
Uitsluitend ter illustratie | Bron: Midjourney
De volgende ochtend stopte het water op mysterieuze wijze met stromen, terwijl ik mijn tanden aan het poetsen was.
« Echt waar, Deborah? » mompelde ik zachtjes, terwijl ik naar de droge kraan staarde.
Toen ik haar ermee confronteerde, keek ze bijna komisch.
« Het zullen die oude pijpen wel zijn, » haalde ze haar schouders op. Maar de glans in haar ogen verraadde haar.
Ze raakte mijn sleutels, mijn schoenen en zelfs mijn telefoonoplader kwijt. Ik vond ze op vreemde plekken, zoals in de voorraadkast of onder de bank. Het was pietluttig, maar effectief.
Uitsluitend ter illustratie | Bron: Midjourney
Maar ondanks al mijn irritatie was er een sprankje medeleven. Ze leek alleen, wanhopig zelfs, alsof dit huis het laatste restje controle over haar leven was.
Maandagochtend was ik mentaal uitgeput, maar vastbesloten om door te zetten. Ik had die dag een afspraak met mijn advocaat en ik wilde dat alles soepel verliep. Mijn kleren waren netjes gestreken en klaar. Tenminste, dat dacht ik.
Ik ging ze halen uit de lijn waar ik ze een nacht had laten luchten, maar vond ze in plaats daarvan in een doorweekte hoop in de modder. De witte jurk die ik zorgvuldig had voorbereid, was nu besmeurd met aarde en gras.
Uitsluitend ter illustratie | Bron: Midjourney
« Maak je een grapje? » schreeuwde ik en stormde terug naar binnen.
Deborah zat in de keuken, nonchalant aan haar thee te nippen en keek me nauwelijks aan.
“Is er iets?”
« Je hebt mijn kleren in de modder gegooid! » Mijn stem brak van woede.
Ze trok een wenkbrauw op, haar kalme houding voedde mijn frustratie alleen maar. « Ik weet niet waar je het over hebt. »
Uitsluitend ter illustratie | Bron: Midjourney
Ik zette het doorweekte bord met een klap op tafel.
« Dat! Wat is er met je aan de hand? Ik heb je niets gedaan en jij behandelt me als een crimineel! Waarom? »
Haar theekopje klonk tegen het schoteltje toen ze het neerzette.
« Je hoort hier niet thuis, » zei ze koel. « Dit huis is niet van jou. Het was nooit de bedoeling dat het van jou zou zijn. »
Ik verstijfde. « Wat bedoel je? »
Uitsluitend ter illustratie | Bron: Midjourney
Ze stond op, haar stem verhief. « Dit was mijn thuis! Je vader! Hij heeft alles gestolen. Hij heeft jou, onze dochter, meegenomen en mij met niets achtergelaten! »
« Wat? » Het woord kwam nauwelijks over mijn lippen.
Zijn ogen brandden van woede en pijn.
« Hij zei toch dat ik dood was? Hij kon me niet vergeven voor wat ik gedaan heb. Maar ik was je moeder. Ik ben je moeder! »
Uitsluitend ter illustratie | Bron: Midjourney
Haar hand trilde toen ze een klein armbandje uit haar zak haalde. Ze stak het me toe, haar lippen trilden. « Kijk hier eens naar. »
Ik pakte het aan, mijn vingers trilden toen ik het omdraaide. Mijn naam en geboortedatum stonden gegraveerd op het delicate oppervlak. Mijn adem stokte in mijn keel.
« Waarom? » vroeg ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar. « Waarom zou hij dat doen? »
Zijn woede verdween en maakte plaats voor een pijn die zo diep was dat het bijna ondraaglijk was om te zien.
Uitsluitend ter illustratie | Bron: Midjourney
« Omdat ik weg ben, » zei ze met een krakende stem. « Ik heb een fout gemaakt. Ik dacht dat ik een beter leven met iemand anders kon hebben. Maar die man… Hij heeft me ook verlaten. Toen ik terugkwam, weigerde je vader me te vergeven. Hij heeft je meegenomen, en de rechtbank heeft hem alles gegeven. »
