« Patiënt is alert en georiënteerd in persoon, plaats en tijd. Mini-mentale statusonderzoekscore 28 van de 30. Cognitieve functie is normaal voor de leeftijdsgroep. Geen tekenen van dementie. »
’28 van de 30,’ zei Norah. ‘Dat is geen dementie. Dat is scherper dan de helft van de advocaten met wie ik samenwerk. We gaan dokter Evans dagvaarden. Als de rechter een universitair specialist een betaalde privédokter ziet tegenspreken, zal Harlons medische argumentatie eruitzien als wat het is: een verzinsel.’
Maar daar bleven ze niet bij. Op woensdag werd een getuige voorgebracht. Haar naam was Beatrice Callaway. Ik had haar een of twee keer in de club gezien, een vrouw die te veel sieraden droeg en te veel Chardonnay dronk. In haar verklaring beweerde ze Marjorie’s meest vertrouwde vriendin te zijn.
« Marjorie vertelde me met tranen in haar ogen, » verklaarde Beatrice in de videoverhoor, terwijl ze een droog oog afveegde met een kanten zakdoek, « dat ze doodsbang was voor Isla. Ze zei dat Isla agressief was. Ze zei dat ze wilde dat alles naar haar geliefde zoon Harlon zou gaan. Ze zei dat Harlon haar steun en toeverlaat was. »
Ik bekeek de video op Norah’s laptop, mijn bloed kookte.
‘Ze haatte Beatrice,’ zei ik. ‘Ze noemde haar de roddelaarster van Bal Harbor. Ze zou Beatrice nog geen kat toevertrouwen, laat staan haar testament.’
« Het zijn geruchten, » zei Norah. « Maar het is schadelijk. Het schetst een bepaald beeld voor de pers. »
“Hoe maken we het kapot?”
‘Nee,’ zei Norah. ‘We laten hen hun kaart spelen en dan spelen wij onze aas.’
De topper arriveerde donderdagmiddag. Zijn naam was Elias. Hij was 22 jaar oud, droeg een T-shirt met het logo van een heavy metalband erop en werkte achter de kassa van de winkel voor pak- en verzendartikelen op Biscayne Boulevard. Hij kwam Norah’s kantoor binnen met een rugzak en zag er doodsbang uit.
‘Is dit de plek waar de advocaat werkt?’ vroeg hij.
‘Kom binnen, Elias,’ zei Norah, haar stem ongewoon zacht. ‘Heb je het boek meegenomen?’
Elias knikte. Hij haalde een zwaar, gebonden register uit zijn rugzak. Het was een fysiek notarisregister, zo eentje met doorslagpagina’s.
« Mijn baas zei dat ik dit mee moest nemen, » zei Elias. « Hij zei dat een man in een pak hem gisteren 5000 dollar had aangeboden om het kwijt te raken. »
Ik keek naar Nora. Ze hadden geprobeerd de scheepvaartwinkel om te kopen.
‘Heeft hij het geld meegenomen?’ vroeg ik.
‘Absoluut niet,’ zei Elias. ‘Mijn baas heeft een hekel aan pakken. En bovendien hebben we de video.’
Hij haalde een usb-stick uit zijn zak.
« We bewaren de beveiligingsbeelden 90 dagen », zei Elias. « Ik heb de datum gevonden waar jullie om vroegen. »
We sloten de camera aan. De video was korrelig, maar duidelijk genoeg. Je zag Marjorie de kleine, rommelige winkel binnenlopen. Ze was niet in de war. Niemand leidde haar. Ze liep glimlachend naar de toonbank. Ze kletste met Elias. Ik zag haar lachen. Ze kocht een pakje pepermuntkauwgom. Daarna haalde ze de documenten uit haar tas. Ze ondertekende ze. Ze stak haar rechterhand op toen Elias de eed afnam. Er was geen dwang. Er was geen angst. Gewoon een oude vrouw die kauwgom kocht en haar nalatenschap veiligstelde.
‘Kijk naar het tijdstempel,’ merkte Norah op. ’10:14 ‘s ochtends, precies het tijdstip waarop ze het volgens haar audio-opname ondertekende.’
‘Dit weerlegt het argument van dementie,’ zei ik. ‘En het weerlegt ook het argument van dwang. Ze was alleen en gelukkig.’
« En, » voegde Norah eraan toe, « het bewijst dat ze mobiel en zelfstandig was. Dat spreekt de aantekeningen van dokter Arrington tegen, waarin staat dat ze die week bedlegerig was. »
‘We gaan ze verpletteren,’ fluisterde ik.
‘Nog niet,’ zei Norah. ‘We moeten nog één flank beveiligen.’
Ze pakte het juridisch dossier erbij dat ze aan het voorbereiden was voor het slotpleidooi.
« Het belangenconflict, » zei ze. « Dit is de druppel die de emmer doet overlopen. »
‘Gavin,’ zei ik.
‘Precies. Volgens de wetgeving van Florida bestaat er een vermoeden van ongeoorloofde beïnvloeding als de persoon die het juridische document heeft opgesteld ook een primaire begunstigde is. Gavin heeft de volmacht opgesteld. Gavin heeft de wijziging van de trust opgesteld. En Gavin is de executeur en een begunstigde. Hij heeft zichzelf een cheque uitgeschreven,’ zei ik.
‘Hij schreef zichzelf een cheque uit met zijn advocatenlicentie,’ corrigeerde Norah. ‘De rechtbank heeft daar een hekel aan. Rechters verachten advocaten die hun status misbruiken om ouderen te benadelen. Wanneer ik dit aantoon, wanneer ik laat zien dat hij de schrijver, de notaris én de begunstigde was, verschuift de bewijslast. Ze moeten bewijzen dat het geen fraude was, en dat kunnen ze niet.’
Vrijdagmiddag was de angst in het Merrick-kamp tastbaar. Ik zat in Norah’s kantoor toen haar telefoon ging. Het was de hoofdpartner van Harlons advocatenkantoor. Norah zette hem op luidspreker.
‘Nora,’ klonk de stem van de man zacht en welluidend. ‘Kijk, wij zijn hier redelijke mensen. Het proces wordt een circus. De pers kampeert er al. Niemand wil dat de vuile was van de familie Merrick op CNN wordt buiten gehangen.’
‘Ik luister,’ zei Norah, terwijl ze naar haar nagels keek.
« We zijn gemachtigd om een schikking aan te bieden, » zei de advocaat. « Harlon is bereid mevrouw Murphy het Surfside-pand en de villa in Venetian Isles te geven, plus een contante betaling van 2 miljoen dollar. Dat is een waarde van bijna 15 miljoen dollar. Het is een genereus aanbod. »
Ik keek naar Nora. Het was een fortuin. Het was meer geld dan ik in mijn hele leven zou kunnen uitgeven.
‘En wat krijgt u daarvoor terug?’ vroeg Norah.
« In ruil daarvoor wordt de rechtszaak definitief ingetrokken. De betwisting van het vertrouwen wordt geheimgehouden en mevrouw Murphy ondertekent een geheimhoudingsverklaring waarin staat dat de volmacht het gevolg was van een administratieve fout en niet van vervalsing. »
Ze wilden dat ik het geld aannam en loog. Ze wilden mijn stilte afkopen zodat Gavin zijn advocatenlicentie kon behouden en Harlon zijn reputatie kon beschermen. Norah keek me aan. Ze zette de telefoon op stil.
‘Het is een hoop geld, Isa,’ zei ze zachtjes. ‘Het is een uitweg. Neem dit aan, je loopt rijk weg en de oorlog is voorbij.’
Ik dacht aan het geld. Ik dacht eraan hoe makkelijk het zou zijn. Ik zou mijn boten kunnen opknappen. Ik zou kunnen reizen.
Toen dacht ik aan de bleeklucht in huis. Ik dacht aan de gecremeerde resten die ze me niet hadden laten zien. Ik dacht aan Gavin die me op de kade minachtend aankeek. Ik dacht aan mijn grootmoeder die haar naam in een scheepvaartwinkel zette omdat ze doodsbang was voor haar eigen zoon.
‘Ze willen de waarheid kopen,’ zei ik.
‘Ja,’ zei Norah.
‘Zeg nee,’ zei ik.
Norah glimlachte. Ze schakelde het geluid van de telefoon weer in.
‘Mijn cliënt weigert,’ zei ze.
‘Weigert?’ De advocaat klonk verstikt. ‘Nora, wees redelijk. Het gaat om 15 miljoen dollar.’
« Mijn cliënt wil geen 15 miljoen dollar, » zei Norah. « Ze wil dat de waarheid in de stukken wordt opgenomen. »
‘We kunnen nog hoger gaan,’ zei de advocaat, terwijl de wanhoop hem begon te bekruipen. ’18 miljoen dollar. We kunnen de hele portefeuille liquideren.’
‘Ik heb geen behoefte aan vrede,’ zei ik, terwijl ik naar de telefoon toe boog zodat hij mijn stem kon horen. ‘Ik heb behoefte aan rechtvaardigheid.’
‘Tot ziens in de rechtbank, advocaat,’ zei Norah, en ze hing op.
We zaten daar even in stilte.
‘Je beseft toch wel,’ zei Norah, ‘dat als we verliezen, je niets krijgt. Je zult me de rest van je leven advocaatkosten verschuldigd zijn.’
‘We zullen niet verliezen,’ zei ik.
Die nacht, de nacht voor de rechtszaak, ging ik niet naar huis. Ik bleef op mijn kleinste boot, een 9 meter lange consoleboot, die in een ligplaats lag die niet op mijn naam geregistreerd stond.
Om 2 uur ‘s nachts lichtte mijn telefoon op. Het was geen sms’je. Het was een beveiligingswaarschuwing van mijn cloudprovider.
Meerdere mislukte inlogpogingen gedetecteerd.
Locatie: Rusland.
Locatie: China.
Locatie: Miami.
Ze probeerden me te hacken. Ze voerden een brute-force-aanval uit op mijn accounts en probeerden de back-ups van de audiobestanden, de foto’s van de vervalsing en de e-mails die Cara ons had gegeven te verwijderen.
Ik zag de rode melding over het scherm scrollen. Account geblokkeerd.
Ik glimlachte in de duisternis van de hut.
‘Doe meer je best, Gavin,’ fluisterde ik.
Ik greep in mijn tas en haalde er drie robuuste, militaire harde schijven uit. Ik had alles gekopieerd. Eén was bij mij. Eén lag in Norah’s kluis. Eén was bij Frank Dillard, begraven in een pvc-buis in zijn achtertuin. Ze konden het internet platleggen, en ik zou het bewijs nog steeds hebben.
De zon kwam op de dag van de rechtszaak op met een meedogenloze, vochtige hitte. Ik trok mijn pak aan. Het was hetzelfde zwarte pak dat ik bij de eerste zitting had gedragen, maar het zat nu anders. Of misschien stond ik er gewoon anders in.
Ik reed naar het gerechtsgebouw. Het plein was vol. Er stonden nieuwsauto’s. Er waren verslaggevers met microfoons. De krantenkop over de vete tussen de miljardairsfamilie was landelijk gegaan.
Ik zag Harlons limousine aankomen. Mijn vader stapte uit. Hij zag er tien jaar ouder uit dan een week geleden. Zijn huid was grauw. Hij schermde zijn ogen af voor de flitsen van de camera’s, als een vampier die in de ochtendzon is beland.
Deline stond naast hem, met een zonnebril die de helft van haar gezicht bedekte en haar lippen samengeperst tot een dunne witte lijn.
En Gavin. Gavin zag eruit als een spook. Hij liep snel, met gebogen hoofd, en negeerde de vragen die hem werden toegeroepen.
“Klopt het dat u de handtekening hebt vervalst?”
