Nadat ze vertrokken waren, stuurde mijn vader een handgeschreven brief. Daarin schreef hij: ‘Jullie hebben me iets geleerd wat ik lang geleden was vergeten: dat succes niet wordt afgemeten aan rijkdom, maar aan integriteit. Ik hoop dat we op een dag als gezin weer een gezin kunnen vormen.’
Enkele maanden later gaven we een Thanksgiving-diner bij ons thuis. Mijn ouders kwamen vroeg en hielpen Daniel met het dekken van de tafel. De ongemakkelijke sfeer bleef hangen, maar had plaatsgemaakt voor begrip. Mijn vader vroeg Daniel naar houtbewerking; mijn moeder hielp me in de keuken. Voor het eerst in jaren klonk er weer gelach.
Toen we aan tafel zaten, hield Daniel mijn hand vast onder de tafel. ‘Denk je nog steeds dat je met een arme timmerman getrouwd bent?’ plaagde hij.
Ik glimlachte. « Nee, » zei ik zachtjes. « Ik ben getrouwd met een man die ons leven stukje voor stukje heeft opgebouwd. »
En die avond, toen ik rond de tafel keek, besefte ik iets: vergeving, net als vakmanschap, vergt tijd, geduld en hart. Maar als het eenmaal voltooid is, vormt het het sterkste fundament van allemaal.
