Ik was een vangnet.
Een back-upplan.
Ik liep weg – en stopte met het betalen van de rekeningen
Ik verliet dat huis diezelfde dag en keek niet achterom.
Ik stopte met bellen.
Gestopt met het betalen van hun hypotheek.
Gestopt met hun 24/7 oproepbare klusjesman, chauffeur en financieel planner te zijn.
In het begin bleven ze stil. Ik denk dat ze ervan uitgingen dat ik zou afkoelen en zou terugkeren naar mijn rol als ‘plichtsgetrouwe zoon’. Ze wachtten twee weken voordat ze sms’ten.
De boodschap van mijn vader was net zo koud als de krant die ik had gelezen:
« Onroerendgoedbelasting is verschuldigd. Kun je het geld sturen? »
Geen groet. Geen probleem. Gewoon weer een transactie.
Ik sms’te terug: « Ik denk dat Eric het aankan. Het is nu zijn huis. »
De schuldgevoelens begonnen
Toen begon de echte manipulatie.
Mam: « Jacob, doe niet zo. We moeten praten. »
Papa: « Nog een paar maanden helpen met de hypotheek. Wees niet egoïstisch. »
Eric stemde zelfs in: « Kerel, je maakt een groot probleem van niets. Help ze gewoon zoals altijd. »
Maar ik gaf geen krimp.
Want ik begreep het eindelijk: ze zagen me nooit als een gelijke. Gewoon een aanbieder.
En nu ik was gestopt met geven, vielen ze uit elkaar.
