Een nieuwe 70-inch flatscreen-tv in hun woonkamer. « O, je oom had zo’n medelijden met ons, hij heeft hem cadeau gedaan! » zei mama. (Mijn oom is notoir gierig.)
Een afgeknipt stukje cruiseticket op de balie toen ik onaangekondigd langskwam. « Kun je geloven wat een geluk we hebben gehad? » zei papa lachend. « Een lokale radioloterij! We hebben gewonnen! »
De nieuwe sieraden van mama. De nieuwe leren jas van papa. « Gewoon geweldige cadeaus van onze kerkvrienden », zeiden ze dan.
Het klopte niet. Maar ik trok het niet in twijfel. Want liefde verblindt je en schuldgevoel bindt je. Ik was hun rots in de branding. Ik kon ze niet teleurstellen. Het vertraagde onze bruiloft. Het putte mijn spaargeld uit. Ben, mijn verloofde, was geduldig, maar sceptisch. « Olivia, weet je zeker dat ze de waarheid spreken? » vroeg hij dan zachtjes.
« Het zijn mijn ouders , Ben, » zei ik dan, iets te scherp. « Natuurlijk. »
Val ons niet lastig.
De klik
Terwijl ik achter die cateringtent stond, nog steeds in mijn jurk, en mijn sluier als een spook achter me aan sleepte, voelde ik het ijs in mijn aderen stollen.
Ik liep rechtstreeks naar onze gehuurde limousine, mijn ‘vluchtauto’.
Ben zag me en begon me te volgen, zijn gezicht een bezorgde uitdrukking. « Olivia? Schat, wat is er? Wat zeiden ze? »
« Ik ben even iets aan het regelen, Ben, » zei ik, mijn stem koud en kalm. « Ga terug naar het feest. Ik kom er zo aan. »
Ik zat achterin de limousine, het witte leer voelde koel aan tegen mijn huid. Mijn jurk zat opgebold rond mijn middel. Ik pakte mijn telefoon.
Mobiel bankieren. Face ID. Ingelogd.
Mijn vingers bewogen met dezelfde precisie als op mijn werk. Dit was geen dochter. Dit was een projectmanager die een mislukte activa liquideerde.
Actiepunt 1: De cashflow.
Geplande overboekingen -> [Mama & Papa, $ 2.000] -> Toekomstige betalingen annuleren. Een kleine pop-up vroeg: « Weet u het zeker? »
Ik heb op Bevestigen geklikt.
Klik.
Actiepunt 2: Het noodfonds.
