Ik trok mijn wenkbrauw op. « Oh, je bedoelt een volwassene die in stilte verraad accepteert en gewoon de rekeningen blijft betalen? » Ik schudde mijn hoofd.
‘Mam, doe niet alsof. Dit is precies wat je wilde.’ Papa deed een stap naar voren en probeerde zich naar me toe te duwen, net zoals hij als kind deed…
Jacob, wij hebben je opgevoed. Wij hebben je te eten gegeven en je gekleed. Wij hebben je alles gegeven wat je hebt.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Het minste wat je kunt doen, is ons nu helpen.’ Ik keek hem recht in de ogen.
‘Ik heb je al geholpen. Jarenlang.’ Ik liep naar hem toe. ‘En je bedankte me door me uit je leven te bannen.’
Moeders lippen trilden. « We dachten… dat je het zou begrijpen. » Ik haalde diep adem en schudde mijn hoofd. « Oh, ik begrijp het. »
Ik keek haar aan. « Ik besef dat ik nooit echt deel uitmaakte van jullie familie. Ik was slechts een portemonnee. »
Opnieuw stilte. Maar deze keer was het een beklemmende, verstikkende stilte. Ik keek naar Eric, die zich de hele tijd had gedragen alsof hij er niet was geweest.
‘En jij? Heb jij een excuus?’ Ik sloeg mijn armen over elkaar. Je hebt jaren gehad om te groeien. Neem je leven in eigen handen.
Ik was net ergens mee begonnen. Maar jij niet.” Ik pauzeerde even en, hem recht in de ogen kijkend, zei ik het laatste wat me te binnen schoot:
‘Omdat je wist dat ze altijd voor je zouden zorgen.’ Ik kneep mijn ogen samen. ‘En toen ze weggingen, dacht je dat ik het zou overnemen.’ ‘Wat moet ik zeggen?’ flapte Eric er uiteindelijk uit.
‘Ik heb er niet om gevraagd.’ Ik knikte langzaam. ‘Natuurlijk heb je er niet om gevraagd.’
‘Je hebt er gewoon misbruik van gemaakt.’ Hij opende en sloot zijn mond. Ik zei niets.
Moeder deed nog een laatste poging tot medeleven: « Jacob, we zijn familie. En in een familie zorg je voor elkaar. »
Ik staarde haar lange tijd aan en antwoordde toen langzaam: « Precies. » « Waarom heb je dan nooit voor me gezorgd? » Ze zweeg.
Geen woorden. Geen excuses. Niets.
Ik haalde diep adem. Ik voelde me lichter dan in jaren. « We hebben het gehaald. »
Ik draaide me om, liep terug naar het gebouw en smeet de deur in zijn gezicht dicht. Ik was nog niet eens bij de bank toen mijn telefoon trilde. Een berichtje van papa:
Na alles wat we voor je hebben gedaan, laat je ons nu echt in de steek? Ik glimlachte en antwoordde: « Nee, jullie hebben mij in de steek gelaten. »
“Ik accepteer het nu eindelijk.” Ik drukte op verzenden en blokkeerde zijn nummers. Maar ik had geen idee dat dit de situatie alleen maar erger zou maken.
Nog geen dag later liep alles uit de hand. Ik begon Facebook-berichten te lezen. Mijn ouders waren nooit echt technisch aangelegd, maar op de een of andere manier wisten ze wel hoe ze chaos konden creëren op sociale media, vooral als het goed met ze ging…
In eerste instantie dacht ik dat het gewoon weer een van zijn trucjes was, want dat was nu eenmaal zijn werkwijze: familiezaken openbaar maken. Maar toen ik mijn nieuwsfeeds checkte, drong het tot me door. Het ging niet alleen om het feit dat ik geen financiële steun meer ontving.
De berichten leken op uitingen van genegenheid binnen de familie. In werkelijkheid waren het echter verkapte aanvallen op mij. Mijn moeder schreef zoiets als: « Ik heb mijn zoon niet zo egoïstisch opgevoed. »
