Geen uitleg. Gewoon een kille, brutale eis voor het exacte bedrag dat ze nodig hadden om hun aflopende hypotheek af te lossen. Ze hadden er niet eens om gevraagd.
Ze gingen er gewoon vanuit dat ik zou betalen. Ik weigerde hun verzoek zonder aarzeling. Nog geen vijf minuten later ging mijn telefoon.
‘Mam?’ Ik antwoordde niet. Er kwam een sms’je binnen: ‘Mam: Jacob, ik weet dat je het verzoek hebt gezien.’
‘Waarom weigerde je?’ Ik gaf niet meteen antwoord. Uiteindelijk typte ik: ‘Omdat het niet mijn verantwoordelijkheid is.’
“Probeer Eric eens.” Weer een telefoontje. Afgewezen…
Er kwam nog een bericht binnen: « Mam: We raken ons huis kwijt als je ons niet helpt. » Oh, dus nu is het ineens een noodgeval? Na al die jaren dat ze hun mobiele portemonnee gebruikten, voelden ze eindelijk de gevolgen van hun beslissing.
Ik antwoordde: « Daar had ik over na moeten denken voordat ik besloot dat het niet belangrijk voor je was. » Een paar seconden later ontving ik een sms’je van papa:
Vader: Wil je echt dat je ouders dakloos worden? Ik schoot in de lach. De manipulatie was zo overduidelijk dat het bijna komisch was. Ze waren immers niet dakloos.
Niemand heeft ze eruit gezet. Ze wilden gewoon niet aan hun spaargeld komen, omdat ze gewend waren dat ik alles betaalde. Ik heb ze de rest van de dag genegeerd. Maar die avond stuurde Eric me een berichtje:
Eric: Verdorie, stuur hem dat geld nu meteen. Je maakt van een mug een olifant. Ik klemde mijn tanden op elkaar. Die idioot stond op het punt me de les te lezen.
Ik antwoordde: « Bedoelt u het geërfde geld? Waarom betaalt u niet? » Het antwoord kwam onmiddellijk:
Eric: Weet je, ik heb momenteel niet veel geld. « Oh, dus dat is het punt. Het draait erom wie het geld heeft? » Toen ik mijn spaargeld opmaakte, ging alles prima.
Maar toen hij aan de beurt was, bleek hij ineens blut te zijn. Ik stuurde hem een berichtje: « Nou ja, vriend, dan zul je het ermee moeten doen… »
‘Ze hebben je tenslotte gekozen.’ Geen reactie. Ik ging naar bed met een onverwacht gevoel van opluchting.
Ik had me eindelijk bevrijd van die ketenen. Maar de volgende dag werd alles nog erger. Ik was aan het werk in Chicago toen de receptioniste van mijn appartementencomplex belde.
‘Hé Jacob, je ouders zijn er.’ Ik liet de telefoon bijna vallen. ‘Wat?’ vroeg het meisje aan de andere kant aarzelend.
Ze zeggen dat het dringend is. En je neemt de telefoon niet op? O mijn God! Zijn ze echt helemaal naar Chicago gekomen alleen omdat ik niet meer betaal?
Ik haalde diep adem, hield mijn neus dicht en zei: « Laat haar niet binnen. Ik verwacht haar niet. » Er volgde een ongemakkelijke stilte.
« Ehm, ze zijn… een beetje opdringerig. » Ik klemde mijn tanden op elkaar.
‘Het kan me niet schelen. Zeg maar dat ze weg moeten gaan.’ Ik hing op en ontving meteen een bericht:
Moeder: We zijn beneden. Doe de deur open. Geen vragen stellen.
